Dusigrosz

Szkot. Poznaniak. Krakus. A tak naprawdę każdy ma w swoim otoczeniu kogoś przesadnie oszczędnego.

François Gautier „węża w kieszeni” nabył już w fazie prenatalnej, czym twórcy filmu tłumaczą przesadnie uwypukloną skłonność bohatera do „kitrania” pieniędzy na koncie bankowym. Trzon fabuły stanowi okres w życiu Françoisa – muzyka, gdy pojawienie się dwóch kobiet może zmienić wrodzoną chytrość. Aby rozśmieszyć widza stosowane są niestety mało wyszukane sposoby: albo skrajnie nieprzyjemne albo zwyczajnie nierealne. A szkoda, bo nawet w codziennym życiu można znaleźć dziesiątki przypadków absurdalnych, a dzięki temu często komicznych sposobów zaoszczędzenie kilku złociszy.

Niestety w „Dusigroszu” wątek komediowy uzupełniony jest jeszcze elementami naiwnymi sprawiającymi, że na bohaterów patrzymy bardziej z niedowierzaniem niż z sympatią. Narzekając na brak pomysłów komediowych należy jednak zauważyć jeden udany w postaci osobistego bankiera naszego dusigrosza wstępującego w rolę darmowego (a jakże) psychoterapeuty.

Nie zachwyca ten film również aktorsko: dusigrosz (Dany Boon) jest niestety irytujący, zakochana w nim wiolonczelistka (Laurence Arne) absurdalnie naiwna, a córeczka (Noemie Schmidt) bezbarwna. W efekcie trudno nawiązać sympatię z bohaterami, a to jednak warunek konieczny żeby się dobrze bawić na filmie komediowym.

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

: Dusigrosz

Mimo tych wszystkich ułomności film ogląda się bezboleśnie i może stanowić ciekawą propozycję na dość spory wydatek, biorąc pod uwagę ceny biletów w kinach. Jeżeli mamy spotkać w kinie kogoś podobnego do bohatera filmu to raczej w foyer, bo „oni” oglądają jedynie reklamówki wyświetlane przed płatnym wejściem.