XV Festiwal Kultury Żydowskiej nie zwalnia tempa. Roman Soroczyński opisuje część wydarzeń z poniedziałku i wtorku.
Wydawałoby się, że – po intensywnym weekendzie – kolejne dni XV Festiwalu Kultury Żydowskiej będą przebiegały bardziej leniwie. Wszak są to dni robocze, podczas których zdecydowana większość widzów Festiwalu pracuje. Ale od czego są popołudnia i wieczory?
W poniedziałek, 27 sierpnia 2018 roku, oficjalnie otwarto V Singer Jazz Festival. Dlaczego „oficjalnie”? Dlatego, że już w sobotę grano utwory jazzowe. Podczas koncertu inauguracyjnego spotkali się – po kilku latach przerwy – Oleś Brothers (Marcin Oleś – kontrabas, Bartłomiej Oleś – perkusja) oraz Theo Jörgensmann (klarnet). Wspólny koncert, TRANSGRESSION, był okazją do pokazania, jak można połączyć głosy trzech muzycznych indywidualistów tworząc muzykę pełną narracji, wirtuozerii, pięknych melodii oraz kipiącą jazzowym dynamizmem.
Jeśli ktoś chciał posłuchać drugiego festiwalowego koncertu (a były takie osoby!), musiał po kilkunastu minutach wyjść, by zdążyć przejść z Synagogi im. Nożyków do Teatru Kwadrat. Słyszałem, jak niektórzy skarżyli się, że woleliby uczestniczyć w obydwu przedsięwzięciach. Zresztą dyrektor Singer Jazz Festival, Adam Baruch, sam przyznał, że szybko przemieszcza się pomiędzy obu miejscami, aby być na początku i zakończeniu jednego oraz drugiego koncertu.
Na scenie Teatru Kwadrat międzynarodowy kwintet Kennetha Dahla Knudsena zaprezentował utwory z najnowszego albumu TÉTÉ. Obok duńskiego kompozytora i lidera zespołu wystąpili fantastyczni muzycy: mieszkający w Miami izraelski saksofonista Uri Gurvich, kostarykański perkusista, na co dzień grający z Julio Iglesiasem – Rodolfo Zuniga, wschodząca gwiazda francuskiej pianistyki jazzowej – Gauthier Touxem oraz bardzo uzdolniony polsko-kongijski gitarzysta Brian Massaka. Widzowie usłyszeli utwory inspirowane rytmami Afryki i Ameryki Łacińskiej, a jednocześnie nawiązujące ekspresją do żydowskich piosenek ludowych. Zagrano również utwory czerpiące z szeroko rozumianej muzycznej tradycji europejskiej. Publiczność doskonale bawiła się, obserwując „pojedynki” pomiędzy poszczególnymi instrumentalistami.
Powie ktoś, że jestem niekonsekwentny. Bowiem wyżej napisałem o popołudniach i wieczorach. A tymczasem we wtorek, 28 sierpnia, już przed południem, przy ulicy Krochmalnej 1 odsłonięto tablicę upamiętniającą patrona Festiwalu, Isaaka Baszewisa Singera.
Okrągłych okazji ku temu było kilka: 110 lat temu właśnie przy tej ulicy (pod numerem dziesiątym) zamieszkała rodzina 6-letniego wówczas Isaaca, a przed 40 laty został on laureatem Literackiej Nagrody Nobla. Jak powiedziała wnuczka najsłynniejszego mieszkańca ulicy Krochmalnej, Meirav Hen, pisarz mieszkał w Warszawie 25 lat i ciągle do niej wracał myślami. Często mawiał: „Pisarz potrzebuje adresu”. Teraz zrealizuje swoje marzenie. Tym bardziej, że podczas najbliższej sesji Rady m.st. Warszawy ma być rozpatrywana sprawa nazwania jego imieniem pobliskiego skweru.
Oczywiście, tego typu wydarzenie nie mogło się obyć bez artystów. Aktor Teatru Żydowskiego, Jerzy Walczak, przeczytał fragment prozy Isaaka Singera, zaś przedstawiciele zespołu WoWaKin (Paulina Kinaszewska i Bartłomiej Woźniak) zagrali dwa utwory muzyczne: fokstrot żydowski i polkę żydówkę. Pięknie też zabrzmiał hejnał Warszawy.
Ważnym wydarzeniem wieczoru był koncert PIANO.PL, którego bohaterką była Dorota Miśkiewicz, składająca w ten sposób hołd polskiej pianistyce. Wokalistce towarzyszył zespół Atom String Quartet w składzie: Dawid Lubowicz i Mateusz Smoczyński (skrzypce), Michał Zaborski (altówka) i Krzysztof Lenczowski (wiolonczela).
Na scenie pojawiło się również trzech znakomitych pianistów, reprezentujących różne pokolenia muzyczne: Marcin Wasilewski, Piotr Orzechowski „Pianohooligan” i Włodzimierz Nahorny.
W repertuarze koncertu znalazły się między innymi: Spokojne życie, Sprzedaj mnie wiatrowi, Tak jak w kinie, Rebeka, Cała jesteś w skowronkach i Życzenie. Największe rozbawienie wywołał utwór Nucę, gwiżdżę sobie, podczas którego publiczność została poproszona o wspólne gwizdanie stosownego fragmentu. Wykonany na bis Jej portret jeszcze długo był podśpiewywany przez słuchaczy.
