Chore wizje i halucynacje przewrażliwionego nastolatka, czy kasandryczna przepowiednia zagłady ludzkości?
„Skazani na Shawshank„. „Misery„. „Lśnienie„. „Carrie„. „To„.
Te, i jeszcze kilka innych, tytuły zna każdy szanujący się kinomaniak. Ekranizacje powieści Stephena Kinga były niezwykle wdzięczną inspiracją dla filmowców. Na tyle wdzięczną, że powstały filmy ponadczasowe, stawiane w gronie arcydzieł światowego kina, mimo że niewiele filmów gatunku horror/thriller takiego zaszczytu dostępuje.
Mogło więc dziwić, że jeden z największych życiowych projektów Kinga, ośmiotomowa powieść wykreowanego świata, w którym centralną postacią jest mroczna wieża, był raczej przez kino omijany. Aż do wakacji 2017, gdy na ekranach pojawia się film w reżyserii Nicolaja Arcela. Film, który jest niestety spektakularną porażką i może lepiej zapomnieć o nim tuż po opuszczeniu sali kinowej, niż się wgłębiać w przyczyny niepowodzenia.
Arcel skonfrontował mroczną wizję Kinga ze współczesnym Nowym Jorkiem, a centralną postacią uczynił nastolatka. Ten zabieg zastosowany zapewne w celach komercyjnych – skoncentrowania się na widowni młodzieżowej, zupełnie nie wypalił. Historia jest zupełnie nieprzekonująca, a emocje wyczerpuje już początkowa sekwencja absurdalnej ucieczki młodzieniaszka przed wysłannikami ośrodka zdrowia psychicznego.
Nie pomagają aktorzy, którzy jak jeden mąż grają słabo, zupełnie nie wzbudzając zainteresowania widza. Aż trudno zgadnąć, czy nie podołali pomysłom reżysera, czy też poddali się bez walki po prześledzeniu scenariusza.
Oczywiście na wakacyjnej pustyni dystrybucji kinowej „Mroczna wieża” jest jakimś rodzynkiem, ale chyba jednak bardziej dla mniej wymagających widzów. Fanów twórczości Kinga może co najwyżej rozsierdzić.
