Plagi XXI wieku

Spektakl PLAGI jest kolejnym dużym osiągnięciem Teatru ME/ST. Na premierze był Roman Soroczyński.

Spektakl PLAGI, którego premiera miała miejsce 12 maja 2019 roku, jest kolejnym dużym osiągnięciem Teatru ME/ST.

Dlaczego rozpoczynam opis spektaklu od „górnego C”?

Otóż, po premierze współtwórczyni Teatru ME/ST, Magdalena Engelmajer, powiedziała, że próby do spektaklu trwały tylko miesiąc, a rozpoczęły się, kiedy jeszcze nie powstał pełen jego scenariusz.

Autor tekstu, Szymon Turkiewicz, „uchwycił” temat i postanowił szybko przenieść go na scenę. Taki styl, w którym szybko, ale dokładnie, opisuje się ważkie zjawiska społeczne, jest – moim zdaniem – wartością dodaną Teatru ME/ST.

A jest co pokazać i o czym rozmawiać.
Sądzę, że – niestety – nie wszyscy zauważają współczesne plagi.
Ukazanie ich w postaci, niby oderwanych od siebie, skeczy teatralnych, piosenek i kanałów youtuberów wzbudza śmiech, jednocześnie skłaniając do refleksji. Ni stąd, ni zowąd realne sytuacje bez ostrzeżenia przekraczają granice normalności. Wokół nas dzieją się coraz dziwniejsze rzeczy, na które nie mamy wpływu i nie pozostaje nam nic innego, jak po prostu się zaśmiać. Jak można bowiem w teatrze zareagować na scenkę, w której dwóch facetów z portalu społecznościowego dowiaduje się, że stojąca między nimi kobieta zemdlała i upadła? Nie widzieli tego? Może i nie, bo oczy mieli wślepione (tak, nie bójmy się użyć tego słowa!) w ekrany telefonów!

Mam nadzieję, że przynajmniej w realu większość P.T. Czytelników reaguje normalnie – choćby dzwoniąc po pogotowie ratunkowe czy próbując udzielić pierwszej pomocy.

Spotykamy też inne anomalie: diety wykluczające kolejne składniki, absurdalne interpretacje RODO, fake newsy, smog, obawę przed e-wykluczeniem , wszechobecny plastik i tym podobne plagi XXI wieku.

Widzimy youtuberów, którzy usiłują udowodnić, iż są wybitnymi autorytetami w niemal każdej dziedzinie, a w gruncie rzeczy gubią się w swoich przekazach. Każda z piosenek niesie jakieś przesłanie.

W jednej z nich słyszymy, że ludzie nie potrafią zająć się swoimi sprawami czy bezpośrednimi kontaktami z najbliższymi, ale … lajkują wydarzenia z życia trzydziestu [i więcej] obcych osób.

Tak dogłębna analiza współczesnych zjawisk za pośrednictwem scenicznego świata, wystawia błyskotliwą, lecz niską, ocenę naszej kondycji na różnych poziomach życia.

Poszczególne scenki spektaklu wymagają, aby trójka aktorów (jak zwykle, świetna Magdalena Engelmajer oraz Jacek Cholewa i Sławomir Mandes) wychodziła w innych strojach. Jednak widz nie czeka, bo w tym czasie na ekranie pojawiają się ci sami aktorzy w rolach nagranych youtuberów.

Dzięki temu podczas półtoragodzinnego spektaklu widz nieustannie obserwuje ten wyimaginowany(???) świat, a wręcz uczestniczy w jego funkcjonowaniu.

Zastanawia mnie tylko jedna kwestia: czy w spektaklu można „uśmiercać” pewnego, wybitnego Aktora? Oby w realu śmierć tej osoby nastąpiła jak najpóźniej!