0

Purbayan Chatterjee i Ranjani & Gayatri

niedziela, 24 września
Ranjani & Gayatri – Skrzyżowanie Kultur
fot. Mat. prasowe

Duet skrzypaczek Ranjani & Gayatri oraz indyjski sitarzysta Purbayan Chatterjee atrakcją niedzielnego koncertu festiwalu Skrzyżowanie Kultur.

Namiot pod Pałacem Kultury. Niedziela 24 września. Start o godz. 19.00.

Ranjani & Gayatri

Słynny siostrzany duet, znakomicie interpretujący południowoindyjską muzykę karnatycką. Ranjani i Gayatri to artystki wszechstronne: obie siostry są mistrzyniami karnatyckiej sztuki wokalnej i gry na skrzypcach, obie również komponują. Urodziły się w Palakkadzie w stanie Kerala w rodzinie o bogatych muzycznych tradycjach. Ich talent ujawnił się, kiedy były małymi dziewczynkami, a jako kilkulatki trafiły na naukę gry na skrzypcach do mistrza Sangity Bhooshanama Prof. T.S. Krishnaswamiego. W procesie edukacji uczestniczyli również rodzice – lekcje śpiewu siostry pobierały u swojej matki, karnatyckiej śpiewaczki Smt. Meenakshi.

Zadebiutowały jako skrzypaczki w 1986 roku w Mumbaju (Ranjani miała wówczas 13, a Gayatri 10 lat). Dorastając akompaniowały na skrzypcach największym mistrzom wokalnej muzyki karnatyckiej, takim jak Damal Krishnaswamy Pattamal czy Mangalampalli Balamuralikrishna. Można je było również usłyszeć w najlepszych sabhas – salach prowadzonych przez organizacje upowszechniające muzykę i organizujących koncerty. W 1993 roku siostry przeprowadziły się do Ćennaju, mekki muzyki karnatyckiej, gdzie po pewnym czasie zaczęły pobierać lekcje śpiewu u mistrza Padmy Bhushana P. S. Narayanaswamiego.

Ranjani i Gayatri otrzymały większość najważniejszych nagród przyznawanych indyjskim artystom. Przez wiele lat były również stypendystkami indyjskiego rządu. Wydały kilkanaście albumów i koncertowały prawie na całym świecie. Do Polski przyjadą po raz pierwszy.

W roku 1997 pierwszy raz wystąpiły jako wokalistki i do dziś uważane są za jeden z najlepszych żeńskich duetów wykonujących muzykę południowych Indii. Słuchacze cenią je za perfekcyjne zespolenie głosów, bogatą paletę technik ornamentacyjnych i wyobraźnię muzyczną. Śpiewają w wielu językach, m.in. w sanskrycie, hindi, marathi, tamilskim i gudżarati. Niektóre z utworów śpiewanych przez Ranjani i Gayatri na koncertach to ich własne kompozycje utrzymane w klasycznych formach – sławiące boga Vithobę abhangi, uduchowione bhajany, radosne i lekkie thukkady.

Purbayan Chatterjee

Jeden z najlepszych sitarzystów młodego pokolenia, kontynuator stylu słynnej gharany (szkoły) Maihar, do której należeli m.in. Ravi Shankar i Nikhil Banerjee.
Urodzony w 1976 roku Purbayan gry na sitarze uczył się od swojego ojca, Shri Parthapratima Chatterjee, ucznia słynnego Nikhila Banerjee. Muzyczna relacja między ojcem a synem doskonale wpasowała się w północnoindyjski model nauki w gharanach. Naśladowanie swojego mistrza odbywa się nie tylko na scenie, ale również poza nią. Studenci bardzo często mieszkali w domach nauczycieli, pomagając im w codziennych obowiązkach. Najstarsze gharany działają nieprzerwanie od kilkuset lat i bardzo często obejmują wiele pokoleń poszczególnych rodzin muzyków. Gharana Maihar jest stosunkowo młoda, założył ją w I połowie XX wieku mistrz sarodu Ustad Allauddin Khan, jednak jest jedną z najważniejszych obecnie szkół klasycznej ragi.
Chatterjee zadebiutował na scenie już w wieku 5 lat, a jako 15-latek został wyróżniony przez Prezydenta Indii tytułem Najlepszego Instrumentalisty Kraju. Otrzymał również nagrodę Aditya Vikram Birla, przyznawaną wyrózniającym się artystom w muzyce i w teatrze. Wielokrotnie nagrywał dla All India Radio oraz otrzymywał najwyższe muzyczne nagrody przyznawane przez tę rozgłośnię. Purbayan występował w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata, regularnie koncertuje na największych festiwalach, nie tylko poświęconych klasycznej muzyce Indii czy world music, ale również jazzowych i z muzyką filmową. Jego mistrzem i wzorem do naśladowania jest nauczyciel jego ojca, Pandit Nikhil Banerjee.

Purbayan Chatterjee szybko dał się poznać jako mistrz nie tylko klasycznej ragi, ale również jako artysta, który łączy swoje muzyczne doświadczenia z innymi gatunkami, szczególnie z jazzem. Jest członkiem grup Shastriya Syndicate, Clasicool i Stringstruck, interpretujących klasyczną muzykę północnych Indii we współczesnym stylu. To również autor wielu filmowych piosenek i wokalista. Na muzykę patrzy przez pryzmat teorii dziewięciu ras, która jest sercem indyjskiej estetyki. Purbayan zaprojektował również nowoczesny „sobowtór” indyjskiego sitaru – DWO czyli instrument, którego cechą jest jedność w dwoistości: jak podkreśla artysta, tradycja łączy się w nim z nowoczesnością, brzmienie akustyczne z elektronicznym, dawność z nowością, a etniczny charakter z ze współczesnym miejskim kosmopolityzmem.

24 września 2017 08:24
[fbcomments]