Ostatnia tegoroczna edycja Sceny Tańca Studio od środy do piątku (30 listopada – 2 grudnia). Oczywiście na deskach Teatru Studio.
Kuratorem listopadowo-grudniowej edycji jest Włodzimierz Kaczkowski:
Moja ostatnia edycja kuratorska przypomina remanent. Kilka tematów rozpoczętych w poprzednich edycjach zyskuje tutaj swoje uzupełnienie, jak np. Stany Wyśnione Anny Nowickiej, które pasowałyby do edycji Tempus fantasy, solo Nationalism (kinetic excercise) Tomasza Bazana byłoby argumentem w dyskusji o tym Ile jest tańca w tańcu, Dinge Ramony Nagabczyńskiej mogłoby być przyczynkiem do tematu autokreacji poruszanego w edycji Zrób siebie. Planowałem m.in. prezentację współpracy artystów polskich z artystami zagranicznymi i z tego pomysłu wywodzi się pokaz duetu Karoliny Rychlik: White Tree. Chciałem pokazać przykłady teatru tańca zaangażowanego społecznie, dlatego w tej edycji pojawia się spektakl Strategia (mimowolna reaktywacja) Teatru Dada von Bzdülöw w choreografii i reżyserii Leszka Bzdyla. Myślałem również o prezentacji aktualnych premier – stąd pokaz nowego spektaklu Teatru Tańca Caro z Siedlec – Archipelag w choreografii Macieja Kuźmińskiego.
Ten rok 2016, który właśnie się kończy, był dobrym rokiem dla tańca. Odbyło się dużo prezentacji, festiwali, spotkań, Scena Tańca Studio odegrała też tutaj swoją pozytywną rolę. Co będzie dalej, nie wiadomo, czasy mamy niepewne. Pewnie każdy, kto zajmuje się profesjonalnie tańcem, będzie musiał przyjąć jakąś strategię. Od niego będzie zależeć, czy wybierze strategię przeczekania, obrony stanu posiadania, czy – niełatwej walki o rozwój. Od sumy tych strategii zależeć będzie przyszłość tańca w Polsce.
NATIONALISM (excercises kinetic)
- 30 listopada godz. 19.00
Nacjonalizm ciała. Ciało narodowe. Ciało kosmiczne. Ciało kosmopolityczne. Ciało graniczne. Ciało uwłaszczone. Spalmy ciało.
Jeśli witam się z tobą to tylko dlatego że się ciebie boję
Witamy się w strachu, że nic z tego powitania głębszego nie wynika
Jesteśmy razem w tej przestrzeni
To znaczy jedno: ja i ty
Trudno wyjść poza strefę interesu ego: zaspokojenia
Czy jeśli złożona zostanie ofiara
Czy jeśli ta ofiara będzie całopalna
Całopalna sumą tysiąca kalorii aerobowych
W czasie 40 minut
Czy wtedy nawiążemy kontakt?
Archipelag
- 30 listopada godz. 20.00
Nowy spektakl Macieja Kuźmińskiego dla Teatru Tańca Caro to złożony z okruchów wspomnień kalejdoskop obrazów, który ukazuje człowieka zawieszonego w przestrzeni, gdzie czas nie płynie linearnie. Powracające i pozornie niezwiązane ze sobą sceny nawiązują do współczesnego, fragmentarycznego świata, którego wirtualne i rzeczywiste sfery zlewają się między sobą.
Pięcioro tancerzy tworzy pięć scenicznych postaci, każda ze swoją historią i pragnieniami. Na przemian w ruchu i zawieszeniu, stają się częścią archipelagu wspomnień, który stopniowo wyłania się jako obrazy na długo zapadający w pamięć widza.
White Tree
- 1 grudnia godz. 19.00
White Tree, jest spektaklem, w którym czas przybiera różne formy i nabiera różnych jakości – koło, linia, pauza, akcent, powtórzenie – seria scen, które nie opowiadają żadnej historii, ale układają się w obrazy, nastroje, tonacje. Grając ruchem i ciszą, tancerze szukają harmonii pomiędzy ciałem i umysłem, zainspirowani poczuciem spokoju, jedności jakie można odczuwać podczas śpiewania mantr czy medytacji. Partytura spektaklu jest aleatoryczna i zbudowana z “taktów” rytmicznych, każdy z nich nawiązujący do innej percepcji czasu. Czasu, który poświęcamy na coś, czasu, który czemuś dajemy, czasu, w którym na coś czekamy, czasu mijającego wolno, albo szybko, czasu na refleksję, zrozumienie, kompozycję, albo komunikację, czasu partytury, rytmu. Tworząc te różne czasoprzestrzenie, tancerze przekształcają obraz, scenografię, budują i demontują nowe pejzaże.
Stany wyśnione
- 1 grudnia godz. 20.00
Im bardziej twa uwaga skupia się na słowach, które czytasz, tym bardziej rozluźniasz się. Twoje ciało rozgrzewa się, staje się cięższe. Twoje stopy odpoczywają na podłodze, ręce odpoczywają na nogach, tułów odpoczywa na miednicy, głowa odpoczywa na szyi. Ciężar całego, rozluźnionego ciała opada na podłogę. Wszystko to, co cię rozprasza, co cię niepokoi, co ci przeszkadza, opuszcza twoje ciało i powraca do ziemi. Z każdym kolejnym słowem, zanurzasz się głębiej. Głębiej i głębiej. I głębiej. Zanurzasz się w ulotny świat migoczących obrazów, które pojawiają się przed twoimi oczami. Z otwartymi oczami, zaczynasz śnić.
Projekt „Stany Wyśnione” jest propozycją wielopoziomowego wykorzystania pracy ze snami i wyobraźnią w praktyce performatywnej. Czwórka performerów zabiera widzów
w podróż w sferę podświadomości, zagłębiając się w świat zmysłów i wyobraźni,
komponując wspólną drogę poprzez jawę i sen, łącząc pracę z wyobrażonym ze świadomymi zabiegami choreograficznymi. Proces śnienia pozwala odkrywać nieprzewidywalne, zaskakujące obrazy, stające się podstawą praktyki ruchowej i stanowiące trzon spektaklu. Świadoma praca nad „otwieraniem” materiałów sennych umożliwia stworzenie wielowarstwowego spektaklu, w którym rzeczywistość przeplata się z fikcją, a performerzy zwinnie nawigują pomiędzy realnym a wymarzonym, widzialnym a niewidzialnym, przypatrując się swoim dziełom i bawiąc się ze wzrokiem widowni.
Strategia [mimowolna reaktywacja]
- 2 grudnia godz. 19.00
Miejsce akcji: Polska.
Czas akcji: Czas jest rozpięty pomiędzy to, co było a to, co jest teraz.
Czas się miesza, bo nigdy nie chce być linearny.
Czas się miesza tym bardziej, im więcej wysiłków, by go oswoić.
Akcja: Spowodowana jest obserwacją historyczno-socjologiczną.
Punk postawił irokeza – strategia clowna.
Człowiek na ulicy wrzeszczy – strategia psa.
Jasiu bawi się w sny i przebudzenia – strategia przetrwania.
wprowadzenie drugie:
Jasiu, Bohater Strategii bawi się w sny i przebudzenia: kiedy zasypia, to w tym śnie jest rok 2016, budząc się zauważa, że ciągle tkwi w 1984. Jasiu myśli, że koło historii PAŃSTWA NA PE znowu utknęło w swoim piekielnym punkcie. Jasiu, w swoistym one man show, przeprowadza rachunek sumienia. Pyta: co zrobiłem, cośmy zrobili z naszym buntem, nadzieją na wolność, nieustępliwością wobec zła. Może nasz bunt był pozorny, może nadzieję wypaliliśmy z gandzią, a nieustępliwość utopili w postmodernistycznym relatywizmie.
Dinge
- 2 grudnia godz. 20.00
Dinge to wielogodzinny performans muzealny autorstwa Ramony Nagabczyńskiej mający postać obiektu choreograficznego. Badana jest w nim choreograficzna istota systemów zależności, zarówno tych naturalnych, jak i tych wytworzonych przez człowieka. Punktem wyjścia do rozważań jest kanoniczna praca szwajcarskich artystów Fischli & Weiss „Der Lauf der Dinge”. Forma performensu, przypominająca raczej rzeźbę kinetyczną niż spektakl taneczny, jest próbą odwrócenia perspektywy z teatralnej na plastyczną, i co za tym idzie przewartościowania istoty cielesności oraz dramaturgii w tańcu. Praca ta jest propozycją przemyślenia procesu materializacji gestu tancerza i doświadczenia własnego „ja” w splocie działań świadomych, intencjonalnych, jak również tych przypadkowych, podyktowanych prawami fizyki. Nagabczyńska dąży do zbudowania ciągu zdarzeń scenicznych, które wymagają od tancerzy nieustannej negocjacji swojego bytu, zacierając granicę między tym co podmiotowe i przedmiotowe w istocie ludzkiej i obecności performera.
