Szósta odsłona III edycji projektu Scena Tańca Studio z podtytułem: ”Zakochanie” stanowi część programu ”Róbmy miłość, a nie wojnę!”.
Kuratorami są Anna Królica i Adam Kamiński. Tekst kuratorski:
Dis-cursus to pierwotnie czynność biegania tu i tam, to odejścia i powroty, podjęte „kroki”, „intrygi”. Istotnie, zakochany biega bez ustanku w swej głowie, podejmuje nowe kroki i spiskuje przeciw sobie. Jego dyskurs istnieje jedynie w postaci nagłych wybuchów języka, które zdarzają się mu się w, drobnych przypadkowych okoliczności. Te szczątki dyskursu można nazywać figurami. Słowa tego nie należy rozumieć w sensie retorycznym, lecz raczej w sensie gimnastycznym czy choreograficznym; to gest ciała uchwyconego w działaniu, a nie kontemplowanego w spoczynku: ciała atletów, mówców, posągów: to, co można uchwycić w rozbieganym ciele. Podobnie dzieje się z zakochanym, który został wydany na pastwę swych figur: rzuca się w tym nieco zwariowanym sporcie, wypruwa z siebie żyły niczym atleta, peroruje jak mówca; jest uwięziony w swej roli, skamieniały niby posąg.
(Roland Barthes, Fragmenty dyskursu miłosnego, przeł. Marek Bieńczyk, Warszawa 2011, s.7-8)
Podczas wrześniowej edycji „Róbmy miłość, a nie wojnę!” (LINK) bliska jest nam idea podążania za dramaturgią ciała, oddającą w choreografii dyskursy miłosne ze szczególnym zwróceniem uwagi na te momenty, w których ciała dotknięte są agresją, a intymność przecina się z brutalnością.
Szczególnie zapraszamy widzów na spektakl „Only love is real” Pawła Dudusia i Laury Evy Meuris – swoisty „hymn o miłości”, pokazanej tym razem przez fizyczną bliskość splecioną z uważnością i intymnością wobec partnera. Ciała prezentowane są tu w malarskich ujęciach, w których porusza i zaskakuje zarazem autentyczność doświadczenia i estetyczne piękno.
„Żniwa” Polskiego Teatru Tańca – w przeciwieństwie do „Only love is real” – to propozycja „pełnometrażowa”, z piętnastoma tancerzami i wybitnym śpiewakiem Adamem Strugiem. W pracy nad spektaklem Iwona Pasińska i Igor Gorzkowski wychodzili od historii Odyseusza, Powrotu Odysa Wyspiańskiego i Roku Polskiego Zofii Kossak, który dopełnił kolorytu i przeniósł greckie sceny rodzajowe na polską wieś. Historia rozgrywa się na osi czasu: od wojny trojańskiej aż do powrotu Odysa do oczekującej go latami Penelopy. Mityczna opowieść rozgrywa się zatem w porządku prowadzącym od wojny do miłości. Rozgrywka Odysa z zalotnikami owocuje „żniwami” zabitych ciał. Przejmujące i wyestetyzowane obrazy pokazują zagładę, po której – na szczęście – jest też miejsce na happy end – polskie dożynki.
„Duet A…B” Anny Konjetzky jest krótką historią, rozgrywającą się pomiędzy dwoma podmiotami, wysublimowaną na poziomie ruchu i dźwięku, którą można jednak czytać także abstrakcyjnie.
Dwa pozostałe spektakle wpisują się w porządek wojny, rozwijając tematy przemocy i agresji w szeroko rozumianej choreografii. „Poruszenie” w choreografii Zofii Noworól jest projektem społecznym i rezultatem ponad dwumiesięcznej pracy warsztatowej grupy kobiet o różnym stopniu sprawności. Ruchem, ciałem i głosem opowiadają w nim o doświadczeniu przemocy związanej z płcią i z niepełnosprawnością.
Inaczej jest w „Lighting” choreografki Anny Konjetzky. Wraz z polskimi i i niemieckimi tancerzami oddaje ona napięcie związane ze społecznym niepokojem, które kumuluje się w akcie protestu, ulicznej demonstracji. W niezwykle precyzyjnie skomponowanym układzie choreograficznym artystka ukazuje szaleństwo i niemożność opanowania roznieconego gniewu społecznego – determinację protestujących i frenetyczność ich działań. Szalone tempo choreografii współgra z temperaturą przedstawianych działań. Dramaturgię ruchu w spektaklu uzupełnia muzyka na żywo Sergeja Maingardta i gra światła z ciemnością – pojedyncze snopy światła „patrolują” tańczącą grupę, wzmagając napięcie tanecznych działań.
Poprzez projekt „Róbmy miłość, a nie wojnę!” twórcy pragną mówić o uczuciach i odwoływać się do refleksji Rolanda Barthesa, którą otwiera on Fragmenty dyskursu miłosnego: dyskurs miłosny jest dzisiaj nadzwyczaj samotny.
Tytuł programu odwołuje się również do pacyfistycznego hasła związanego z marszem pokojowym w 1965 roku przeciwko wojnie Stanów Zjednoczonych z Wietnamem. Hasło to zostało stworzone przez aktywistów, a następnie przejęte przez hipisów. Antymilitarny charakter jest dla nas istotnym punktem odniesienia, wyrazem prostego pragnienia, aby zamiast wojować, dostrzegać wokół siebie piękno, a jeśli już walczyć, to z własnymi uprzedzeniami wobec Innego.
Wybieramy miłość jako afirmację samego siebie, Innego i sposób na życie. Interesuje nas ona także jako przejaw wolności w decydowaniu o tym, jak chcemy kochać.
PROGRAM
2 września (sobota)
- godz. 19.00, Duża Scena
Polski Teatr Tańca, Żniwa – chor. Iwona Pasińska, reż. Igor Gorzkowski
3 września (niedziela)
- godz. 19.00, Duża Scena
Anna Konjetzky, A…B / Lighting
4 września (poniedziałek)
- godz. 18.00, Malarnia
Laura Eva Meuris, Paweł Duduś, Only love is real – liquid act - godz. 19.00, Duża Scena
Anna Konjetzky, A…B / Lighting - godz. 21.00, Duża Scena
Projekt społeczny Poruszenie
