Park położony pomiędzy ulicami Myśliwiecką i Jazdów otrzymał imię parku Tadeusza Mazowieckiego, pierwszego premiera III Rzeczypospolitej, honorowego obywatela Warszawy, jednego z najbardziej szanowanych Polaków.
Niecałe dwa miesiące po podjęciu decyzji przez warszawskich radnych, w obecności byłego Prezydenta Bronisława Komorowskiego, przedstawicieli parlamentu, władz samorządowych oraz rodziny i przyjaciół premiera odbyła się uroczystość nadania śródmiejskiemu parkowi imienia Tadeusza Mazowieckiego. W trakcie wydarzenia Anna Nehrebecka-Byczewska, przewodnicząca Komisji ds. Nazewnictwa Miejskiego w Radzie Warszawy odczytała treść preambuły do Konstytucji RP, której współautorem jest Tadeusz Mazowiecki. Uroczystość zakończyła się posadzeniem dębu upamiętniającego postać pierwszego premiera III RP.
Co możemy przekazać następnym pokoleniom o pierwszym premierze wolnej i demokratycznej Rzeczpospolitej? Poszukiwał wspólnych wartości, nie wykluczał, współtworzył standardy nowoczesnego, demokratycznego życia publicznego. Przedkładał je nad racje partyjne. Był nieugięty, a nawet uparty co do zasady, ale umiał to połączyć z elastycznością w taktyce. Wziął pełną odpowiedzialność za trudne reformy gospodarcze zmieniające ustrój – powiedziała podczas uroczystości Hanna Gronkiewicz-Waltz, prezydent stolicy i dodała – Tadeusz Mazowiecki to człowiek dialogu, dyskusji a nawet sporu, ale starał się by te różnice doprowadziły do nawet kruchego ale porozumienia i za to jesteśmy mu wdzięczni.
Teraz to niezwykle piękne i spokojne miejsce oraz posadzony dziś dąb będą nam przypominać postać Tadeusza Mazowieckiego i jego dokonania, a miejsce któremu będzie patronował choćby z racji swego położenia jest predestynowane do tego, by stać się oazą spokoju nie tylko dla urzędujących w pobliżu polityków – mówi Ewa Malinowska-Grupińska, przewodnicząca Rady m.st. Warszawy.
Tablica upamiętniająca premiera
19 grudnia 2017 r. na budynku przy ul. Lewickiej 13/15 na Mokotowie władze miasta oraz parlamentarzyści odsłonili dwie tablice upamiętniające wybitnych polityków wolnej Polski – Tadeusza Mazowieckiego i Krzysztofa Skubiszewskiego. Inicjatorką powstania tablic i zawieszenia ich na budynku przy ul. Lewickiej, w którym mieszkali politycy, była warszawska radna Anna Nehrebecka-Byczewska. Przewodnicząca Komisji ds. Nazewnictwa Miejskiego w Radzie Warszawy jest również inicjatorką nadania nazwy parkowi imienia Tadeusza Mazowieckiego.
Mazowiecki Tadeusz
Pierwszy premier niekomunistycznego rządu w latach 1989-1991. Honorowy obywatel m.st. Warszawy. Urodził się 18 czerwca 1927 r. w Płocku. Publicysta, działacz społeczny i polityk.
W latach 1949-1955 działał w stowarzyszeniu PAX. W 1958 r. założył miesięcznik „Więź” i został jego redaktorem naczelnym. W latach 1961-1972 był posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji z ramienia katolickiej grupy Znak. Interpelował w sprawie wydarzeń marcowych 1968. Po wydarzeniach grudnia 1970 r. występował o powołanie komisji w celu ustalenia winnych rozlewu krwi. Pozbawiony możliwości kandydowania na urząd poselski, w 1976 r. związał się ściśle z ruchem opozycyjnym. W sierpniu 1980 r. stanął na czele Komisji Ekspertów MKS, której zadaniem było wsparcie strajkujących w Gdańsku robotników w rokowaniach z władzą.
Od 1981 r. był redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został aresztowany, a następnie internowany w Strzebielinku, potem Jaworzu i w Darłówku; zwolniono go jako jednego z ostatnich 23 XII 1982 r. Tadeusz Mazowiecki był jednym z głównych negocjatorów podczas obrad Okrągłego Stołu. Na prośbę Lecha Wałęsy zgodził się zostać premierem pierwszego niekomunistycznego rządu III Rzeczpospolitej. Współtworzył konstytucję wolnej Polski. Przewodniczył Unii Wolności. W latach 1991-2001, przez trzy kolejne kadencje (I-III), sprawował mandat posła na Sejm jako członek Unii Demokratycznej a następnie Unii Wolności. Był jednym ze współzałożycieli Partii Demokratycznej i wchodził w skład jej rady politycznej.
W latach 1992-1995 T. Mazowiecki był Specjalnym Sprawozdawcą Komisji Praw Człowieka ONZ ds. b. Jugosławii. Złożył swój mandat w proteście przeciwko bezczynności wspólnoty międzynarodowej wobec naruszeń praw człowieka, zwłaszcza ludobójstwa w Srebrenicy.
Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetów w Lowanium, Genui, Giessen, Poitiers i Exeter, Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, a także Uniwersytetu w Tuzli.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Orderem Orła Białego, Złotym Orderem Herbu Bośni, Orderem Legii Honorowej, Krzyżem Średnim z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej, oraz wyróżniony Nagrodą Srebrenica i nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Od 2009 r. honorowy obywatel stolicy. Zmarł 28 października 2013 r. w Warszawie.
