10 iTSelF

Dziesiąta edycja Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych ITSelF w dniach 3-9 października w Warszawie.

Spektakle grup teatralnych z całego świata na scenach Teatru Collegium Nobilium, Teatru Narodowego, Teatru Studio oraz Teatru Kamienica.

O festiwalu

Międzynarodowy Festiwal Szkół Teatralnych ITSelF to teatralne biennale. Festiwal organizowany jest przez Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, przy wsparciu Miasta Stołecznego Warszawy oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od pierwszej edycji Honorowy Patronat nad Festiwalem sprawuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. W tym roku 10. edycja. 20 lat temu zapoczątkował to wspaniałe święto teatru ówczesny Rektor Akademii – Jan Englert.

Z każdą edycją Festiwal zwiększa swoją rangę i zasięg. Przedsięwzięciu patronują osobistości ze świata kultury i polityki. Podczas poprzednich edycji goszczono ponad czterdzieści szkół teatralnych z różnych kontynentów, a wraz z nimi dziesiątki gości z całego świata i tysiące widzów. Prezentowane w trakcie Festiwalu spektakle cieszą się zawsze dużym zainteresowaniem publiczności.

Głównym celem Festiwalu jest promocja kultury teatralnej i młodych scenicznych talentów, wymiana doświadczeń, zbliżenie kultur poprzez zbliżenie artystów, a także zaprezentowanie Polski jako kraju wspierającego kulturę i doceniającego jej wpływ na rozwój społeczeństw. Na program Festiwalu, oprócz biorących udział w konkursie przedstawień dyplomowych zaproszonych przez nas szkół teatralnych, składają się liczne imprezy towarzyszące, w tym pokazy spektakli offowych, warsztaty teatralne oraz konferencje. O wyjątkowości Festiwalu decyduje za każdym razem siła młodości, talentu i entuzjazmu jego uczestników.

Festiwal, doskonale rozpoznawalny, znany i doceniany przez organizatorów konkurencyjnych europejskich imprez, jest jednym z największych i najbardziej prestiżowych tego typu wydarzeń na świecie.

Dzięki organizacjom PLETA i EUTSA warszawska uczelnia znajduje się dziś w centrum ogólnoeuropejskiej debaty dotyczącej etosu i roli artysty w społeczeństwie, tożsamości kulturowej narodów wewnątrz i na zewnątrz Unii Europejskiej, kształtowania zarówno ich państwowej odrębności, jak i związkowej jedności. Pojawiające się w ostatnich edycjach festiwalu prezentacje teatralne dowodzą, że młodzi twórcy coraz częściej biorą sprawy w swoje ręce i realizują spektakle niemalże samodzielnie, wybierając także tematy, które pozornie ich nie dotyczą. Przykładami mogą być zeszłoroczne spektakle rumuńskie, będące refleksją nad zaostrzeniem prawodawstwa w zakresie definicji rodziny czy też belgijskie, w których rozważano gotowość tzw. „starej Europy” na konfrontację z dynamiczną falą imigracyjną. Festiwalowe spotkania studentów i profesorów, mniej lub bardziej formalne, skutkują spektakularnymi aktami pojednania zwaśnionych krajów i narodów, bo prawdziwy teatr to w gruncie rzeczy normalny i serdeczny dialog.

W tym roku zgłoszono do festiwalu spektakle dyskutujące z tradycyjną formą przedstawienia, przypominające niekiedy pokazy mody, ekologiczne etiudy taneczne, czy też gastronomiczne akcje performatywne. Teatr zmienia się, bo zmienia się publiczność i zmieniają się artyści.

Zwiastun:

Jury

W tym roku najlepsze spektakle wybiorą:

• Patrick Spottiswoode (dyrektor ds. Edukacji w Teatrze The Globe w Londynie),
• Catherine Marnas (dyrektorka Théâtre National de Bordeaux en Aquitaine i działającej przy nim uczelni ETSBA)
• Rosanna Gamson (światowej sławy choreografka)
• Michael Hackett (reżyser teatralny reprezentujący Uniwersytet Południowej Kalifornii)
• Rafał Zawierucha (polski aktor, znany m.in. z filmu „Pewnego Razu… w Hollywood” w reż. Quentina Tarantino).

Podczas 6 dni festiwalu Jurorzy oceniać będą 12 spektakli konkursowych z 11 różnych krajów. Najlepsi twórcy i aktorzy otrzymają nagrody w różnych kategoriach, m.in. Grand Prix Festiwalu i nagrody dla najlepszych aktorów.

Oprócz Jury konkursu głównego spektakle oceniać będzie także Jury Dziennikarskie w składzie:

• Aneta Kyzioł – Polityka,
• Jan Bończa-Szabłowski – Rzeczpospolita,
• Jacek Kopciński – Teatr,
• Rafał Turowski – Chilli Zet.

Spektakle konkursowe:

• POLSKA, Każdy musi kiedyś umrzeć Porcelanko, czyli rzecz o wojnie trojańskiej, reż. Agata Duda-Gracz

Spektakl inspirowany TROILUSEM I KRacESSYDĄ Williama Shakespeare’a, rozpościera się pomiędzy upadającym mitem a kryzysem cywilizacji, przechodząc przez pytanie: czy Bogini Fortunie wypada chodzić w płetwach? To spektakl śmieszny albo zupełnie nieśmieszny – wszystko zależy od tego z czego się śmiejemy…

• WŁOCHY, Maszyna Pinokia (Nie jesteś jednym z nas), reż.: Paolo Alessandri

MASZYNA PINOKIA to metaforyczne przedstawienie przeciwko  dyskryminacji i strachowi przed obcym. To sprzeciw wobec nacjonalizmowi i uniformizacji kultury.

• SŁOWACJA, AniMak, reż.: Petra Kovalčíková

„Każdy ma swój podwójny krzyż!” Spektakl AniMak powstał jako kolektywna praca na temat „poszukiwania tożsamości we współczesnym konsumpcyjnym i wielokulturowym świecie”. Kim jesteśmy? Dokąd sięgają nasze korzenie? Czy natura ludzka zmienia się na przestrzeni lat? Czy możemy dzisiaj mówić o tożsamości narodowej?

• NIEMCY, Z bliska, reżyseria, choreografia, scenografia: Katja Wachter
  

Przedstawienie łączy dwa scenariusze Falka Richtera (Play Loud i 2 Uhr Nachts) i zestawia słowo mówione z językiem ciała. Close Up krąży wokół tematu bliskości i dystansu przejawiających się w różnych odsłonach: bliskości w naszym życiu prywatnym i miejscu pracy oraz bliskości wirtualnej w kontrze do tej ze świata realnego.

• CZECHY, Uroczystość rodzinna, reż.: Sofie Sticzayowa

Uroczystość rodzinna (Family Celebration) to eksperyment na granicy teatru i terapii. Zaproś swoją rodzinę albo bliskie ci osoby do teatru. Zasiądźmy razem przy wspólnym stole.

• HOLANDIA, Melodia z wirusem, reż.: Szymon Adamczak

An Ongoing Song to przedstawienie wyrosłe z cielesnego i wizualnego imaginarium. Przybiera formę duetu, żeby wyobrazić sceniczną relację ciała i jego komórek do niewykrywalnego wirusa zamieszkującego jego krew. Poprzez performatywne gesty, poezję i obiekty wykonane z lateksu oraz drewna, Szymon Adamczak i Billy Mullaney żonglują kompleksowością ludzkich relacji, podejmowaniem ryzyka, pożądaniem, współzależnością, odpowiedzialnością, utratą niewinności, czarnym humorem i tkliwością.

• SŁOWENIA, Dzieci u władzy, reż.: Luka Marcen

Przedstawienie powstało jako kolaż dwóch tekstów o różnych kontekstach, ale podobnym przesłaniu. Wiktor, albo Dzieci u Władzy Rogera Vitraca może być interpretowany jako atak na małostkowość burżuazyjnego społeczeństwa. Drugi, Viktor ali Dan mladosti Dušana Jovanovića, jest świadectwem pokolenia odpowiedzialnego za rozpad Jugosławii oraz ironicznym atakiem na system, który rozpadał się na ich oczach.

• ROSJA, Nasza klasa, reż.: Daria Shamina

Nasza klasa jest historią polskiego miasteczka, w którym ludzie byli szczęśliwi, a jednak zaczęli zabijać siebie nawzajem. To historia, która stała się ważna dla całego świata. Ale dlaczego? Czy nie dlatego, że każdy kraj i każdy człowiek może znaleźć w sobie coś, o czym nie chce mówić? Coś, o czym mówić się boi?

• BUŁGARIA, Romeo i Julia, reż.: Penko Gospodinov

Czy można dzisiaj uwierzyć w miłość, która jest przeznaczona? Twórcy spektaklu Romeo i Julia pokazują, że potrzeba kochania i bycia kochanym jest silna, niezmienna i niemożliwa do zaspokojenia.

• UKRAINA, W drodze do baśni, reż.:Hanna Horbunova

Główny temat przedstawienia opartego na dramacie Ołeksandra Ołesia W drodze do baśni (1908) to złożona relacja pomiędzy liderem a podwładnymi. Każda ze stron potrzebuje się wzajemnie, żeby przetrwać. Tego typu układ wydaje się być nie do zastąpienia. Jakie są konsekwencje tych uzupełniających się sprzeczności? Kto ostatecznie posiada większą władzę?

• POLSKA, Co gryzie Gilberta Grape’a, reż.: Marcin Czarnik

Teatralna adaptacja kultowej powieści Petera Hedgesa Co gryzie Gilberta Grape’a. Historia mieszkańców amerykańskiego prowincjonalnego miasteczka przeplatana muzycznymi przebojami, wykonanymi w zupełnie nowych aranżacjach, przy akompaniamencie grającego na żywo zespołu. To opowieść o dojrzewaniu i tęsknocie, o tym, co nas gryzie i jak nie dać się temu zjeść od środka.

• USA, Prawa pamięci, reż.:Emily Mendelsohn

Prawa pamięci to eksperymentalna opera, która eksploruje życie polskiego pianisty, kompozytora i męża stanu. Sztuka jest kolażem luźnych wspomnień kobiet, których drogi na przestrzeni lat bezpośrednio lub pośrednio krzyżowały się z Paderewskim. Śpiewane i mówione teksty są często cytatami z prasy z epoki, fragmentami przemówień, starych listów i pamiętników.