Szklane oczy

Kim są mieszkańcy Nowej Turcji? Książkę charakteryzującą zmiany zachodzące nad Bosforem opisuje Roman Soroczyński.

Wydawnictwo Poznańskie słynie z publikacji ciekawych, wręcz uniwersalnych, reportaży. Autorka jednego z nich, Agnieszka Rostowska, wyruszyła w drogę, by opisać zmiany zachodzące nad Bosforem. Wyjaśnia, co kryje się za spektakularną przebudową Stambułu, i docieka, dlaczego na południowy wschód kraju wciąż powracają czołgi. Wojownicy o szklanych oczach. W poszukiwaniu Nowej Turcji – to książka, która mówi, iż nadzieja i wolność nigdy nie giną, zmieniając tylko miejsce zamieszkania.

Czym jest Nowa Turcja? Okazuje się, że jest to pojęcie, które przyszło nie wiadomo, kiedy i skąd. Nazwa powstała, krążą prywatne określenia, ale nikt jej nie zdefiniował oficjalnie. Zaczęto o niej mówić na wiecach, podczas debat, zdominowała przemówienia polityków. Jedni mówią, że jest wybawieniem, a inni uważają ją za klątwę. Nikt nie wie, czy niezliczone Nowe Turcje kiedykolwiek spotkają się. Tak czy inaczej, Nowa Turcja odmieniła życie Turków.

Agnieszka Rostkowska jest korespondentką polskich mediów w Turcji. Współpracuje głównie z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Polityką”, „Gazetą Wyborczą” i „Kontynentami”. Relacjonowała między innymi masowe protesty, wydarzenia po próbie wojskowego zamachu stanu, a nawet festiwal zapasów wielbłądów na dalekiej prowincji. Zawsze jest w centrum bliskowschodnich wydarzeń, zaś swoje zdjęcia i reporterskie opowieści od lat prezentuje na festiwalach podróżniczych.

Ktoś zapyta, skąd w tytule owe szklane oczy… Otóż, Autorka opisuje różne tragiczne zdarzenia na terenie Turcji. Osoby, które niejednokrotnie widzą bezkarność sprawców owych wydarzeń, notują je w swojej pamięci i w swoich relacjach. „Bywa, że zaszklą im się oczy. Nie tylko zresztą im. Nikt nie zwraca na to uwagi. W Nowej Turcji to częsty widok: wojownicy o szklanych oczach”.

Wojownicy... – okładka

fot. Roman Soroczyński

Autorka książki Wojownicy o szklanych oczach. W poszukiwaniu Nowej Turcji rozmawia zarówno ze zwolennikami prezydenta Erdoğana, jak i z jego przeciwnikami. Ci pierwsi twierdzą, że europejskie media publikują tylko głosy szkalujące ich wodza. Zaś ci drudzy twierdzą, że po Turcji niesie się wiatr, który jeszcze zawieje rządzącym w twarz, a oni czekają na ten dzień z utęsknieniem.

Czy tylko w Turcji? Kiedy czytam o podziałach występujących w tym kraju, często przychodzi mi na myśl państwo leżące nad Wisłą.