Ukryte Piękno

Czy można poradzić sobie z tragedią utraty dziecka – próbuje odpowiedzieć w nastrojowym filmie reżyser David Frankel.

Howarda specjalizującego się w doradztwie reklamowym dotyka ogromna osobista tragedia. Zupełnie burzy to jego wizję świata: zamyka się w sobie, aktywność ogranicza do kilkudniowego układania kostek domina oraz pisania listów. Adresatami są: Czas, Miłość i Śmierć. Te trzy abstrakcyjne pojęcia zostają oskarżone, co nie pomaga Howardowi, a którego martwią się wszyscy dokoła. Okazuje się, że jeden z adresatów wcale nie leczy ran. Howard nie ma ochoty ani na powrót do normalnego życia, ani na pracę, ani nawet na udział w terapiach psychologicznych. Zna wszystkie podawane w takich przypadkach wytłumaczenia, ale żadne nie koi rany.

79%. Tyle małżeństw, których dotknęła tragedia utraty dziecka decyduje się na rozwód. Koszmar przeżywania tragedii jest nie do wytrzymania we dwójkę, bo każdy reaguje na swój własny sposób. Samotność jeszcze bardziej pogłębia depresję.

Bardzo sprawnie ukazana została skala bólu jakiej doświadcza rodzic w takich przypadkach. Pokazane jest to na tyle zręcznie, że film podszyty jest pewną dozą optymizmu, o czym świadczy już sam tytuł. Pomysł scenariuszowy, którego nie będziemy zdradzać (chociaż zwiastun oczywiście zdradza), jest może naiwny, ale uwzględniając stan psychiczny głównego bohatera – akceptowalny. Końcowe przesłanie, że nawet w obliczu tragedii życiowej należy uważać, żeby nie przegapić „ukrytego piękna” życia tylko z pozoru jest zbyt sentymentalne.

Do projektu zaangażowano całą plejadę aktorskich gwiazd, które musiały sprawiedliwie podzielić się miejscem na ekranie. Reżyser równomiernie rozkłada im akcenty, ale i tak zdecydowanie „wybija się” w autoironicznej roli Helen Mirren. Znakomita jest także wystepująca dosłownie w kilku scenach 12-letnia Kylie Rogers.