Wyjątkowym wydarzeniem Warszawskich Spotkań Teatralnych była wizyta Teatru Narodowego w Oslo, z doskonale znanym w Warszawie przedstawieniem „Nasza Klasa”.
Spektakl autorstwa Tadeusza Słobodzianka jest wystawianych na scenach Teatru Dramatycznego od 8 lat. Cieszy się ogromną popularnością widzów i był wielokrotnie wyróżniany, w tym przede wszystkim Nagrodą Literacką Nike dla autora. Z uwagi na tematykę (kanwą są tragiczne wydarzenia na lubelskiej wsi zamieszkanej przez ludność polską i żydowską w trakcie II wojny światowej) budzi również wiele kontrowersji.
Znakomity scenariusz zainteresował również twórców zagranicznych. W 2015 roku na scenie Teatru Narodowego swoją interpretację zaprezentował litewski teatr narodowy. Na Warszawskich Spotkaniach przyszedł czas na wersję norweską.
Początkowo trudno warszawskiemu widzowi chłonąć spektakl bez porównań z wersją rodzimą: scenografia istotnie się różni z uwagi na ukształtowanie sali lekcyjnej, inny jest pomysł na kostiumy aktorów, norweska wersja jest pełna wyświetlanych obrazów w tle. Nie łatwym zadaniem jest również czytanie polskim napisów z równoczesnym podziwianiem wysiłków norweskich aktorów.
Ale z czasem przebija się sama fabuła i pod koniec pierwszego aktu – w kulminacyjnym momencie historii – widzowie chłoną spektakl, jakby nie znali tak powszechnie komentowanego scenariusza. Zakończenie pierwszego aktu i cały drugi to prawdziwy majstersztyk interpretacyjny. Można nawet zaryzykować stwierdzenie że reżyser przedstawienia Oskaras Koršunovas odkrył w tym polsko-żydowskim dramacie aspekty ponadnarodowe, co znakomicie wykorzystują mistrzowsko przez niego prowadzeni aktorzy.
Norweska Nasza Klasa to obraz konsekwencji ludzkich okrucieństw, a także pesymistyczne spojrzenie na miałkość i kruchość życia. Trudno znaleźć w tym spektaklu odrobinę optymizmu, i może dlatego tak świetnie wypada on w wykonaniu teatru z kraju skandynawskiego. A może dlatego, że współczesna Europa – w tym także Norwegia – stanęła w obliczu wyzwania zmierzenia się z problemami akceptacji i integracji różnych kultur i religii.
Na widowni Teatr Dramatycznego zasiadło także wiele młodych ludzi, dla których opowiadana historia jest już równie odległa jak dla norweskich aktorów. I wydaje się, że to pozbawione nachalnego akcentowania narodowości winnych i ofiar przedstawienie, właśnie dla nich było najlepszą lekcją i przeżyciem.
AUTOR: Tadeusz Słobodzianek
REŻYSERIA: Oskaras Koršunovas
PRZEKŁAD: Agnes Banach
SCENOGRAFIA: Gintaras Makarevičius
KOMPOZYTOR: Gintaras Sodeika
OBSADA: Marika Enstad, Ingjerd Egeberg, Hanne Skille Reitan, Per Egil Aske, Erik Hivju, Emil Johnsen, Sigurd Myhre, Kai Remlov, Jan Gunnar Røise, Øystein Røger
