Pożegnalny spektakl Jana Klaty w krakowskim Teatrze Starym na Warszawskich Spotkaniach Teatralnych. Czterokrotnie!!!
Znany i kontrowersyjny reżyser zaskakuje po raz kolejny. Do klasycznego dramatu Wyspiańskiego zaangażował grupę Furia grającą mocną muzykę deathmetalową. Stojąc na kolumnach przez cały spektakl nadają iście szalone tempo przedstawieniu odkrywając nowe pojęcie osławionego chocholego tańca. Ta muzyczna furia wyróżnia najnowsze Wesele szczególnie w połączeniu z dopracowanymi układami choreograficznymi podczas pierwszego aktu – weselnicy jak w amoku podążają za nieznanym, w rytmie tak mocnej muzyki.
Okoliczności w jakich pracował reżyser (zmiany personalne w Teatrze Starym) sugerowały mocne odniesienia do rzeczywistości. Tymczasem Klata po raz kolejny robi psikusa. Już pierwsza fraza Wyspiańskiego odnosząca się do polityki przynosi ze sceny długi gardłowy śmiech, jakby wyszydzający nadmierne rozpolitykowanie, tak charakterystyczne dla społeczeństwa polskiego i w czasach Wyspiańskiego i obecnie. Klata ogranicza się do koszulki patriotycznej jednej z postaci i przyrównania Polski bardziej do płodu niż do serca. A słynny złoty róg to najtańsza reklamówka ze sklepu. Dużo ważniejsze od ciągłej walki politycznej są w tej interpretacji kwestie społeczne podkreślane chociażby zaawansowaną ciążą panny młodej, czy też obawami przed porozumieniem prostej chłopki i inteligenta. Czy to świadomie, czy nie – teatr wygrywa z polityką.
Klata zaangażował do projektu liczne grono aktorów i prawie każdy ma tutaj szansę na pokazanie swojej klasy. Jedni wykorzystują to lepiej, inni gorzej. Robi jednak wrażenie widok całego zespołu przy owacjach publiczności.
Nie oznacza to, że Wesele Klaty nie ma słabszych momentów, szczególnie środkowy akt jest powierzchowny, a sekwencje półnagich Małgorzaty Gorol w stroju powstańczym i Jana Peszka to chyba tylko ukłon dla widzów, którzy nie wyobrażają sobie współczesnego teatru bez odrobiny skandalu. Trudna do wytłumaczenia jest również scena rozbijania sobie na głowie szyby szklanej, chyba ze miała ona ożywić spektakl pod koniec trzeciej godziny trwania.
Ogromne zainteresowanie krakowskim spektaklem skłoniło Teatr Stary do zaprezentowania się warszawskiej publiczności aż czterokrotnie w trakcie dwóch dni. Biorąc pod uwagę czas trwania i niezwykłą ekspresję należą się tutaj najwyższe słowa uznania i podziw nad kondycją zespołu.
Jeden ze spektakli obecnością zaszczyciła nawet Prezydent Warszawy.
- reżyseria i adaptacja: Jan Klata
- scenografia, kostiumy i reżyseria światła: Justyna Łagowska
- choreografia: Maćko Prusak
- muzyka: FURIA w składzie: „Nihil” (gitara, śpiew), „Sars” (gitara basowa), „Namtar” (perkusja), „A.” (gitara)
- realizator dźwięku: Łukasz Kamiński
- konsultacja dramaturgiczna: Rafał Węgrzyniak
- asystent scenografa: Piotr Halter
- asystentka reżysera, inspicjentka, suflerka: Katarzyna Gaweł
- asystenci reżysera (WRD PWST): Andrzej Błażewicz, Paweł Sablik
- OBSADA:
Juliusz Chrząstowski, Beata Paluch, Radosław Krzyżowski, Monika Frajczyk, Ryszard Łukowski, Zbigniew W. Kaleta, Roman Gancarczyk, Bartosz Bielenia, Krystian Durman, Andrzej Kozak, Jaśmina Polak, Anna Radwan, Ewa Kaim, Katarzyna Krzanowska, Grzegorz Grabowski, Maciej Charyton, Krzysztof Zawadzki, Anna Dymna, Elżbieta Karkoszka, Mieczysław Grąbka, Edward Linde-Lubaszenko, Zbigniew Ruciński, Małgorzata Gorol, Zbigniew Kosowski, Michał Kuźniak
