Mój ukochany wróg

Wbrew tytułowi „Mój ukochany wróg” nie jest kryminałem. Roman Soroczyński poleca tę książkę każdej dorosłej osobie.

Wbrew tytułowi najnowsza książka Karoliny Głogowskiej nie jest kryminałem. Tytułowy Mój ukochany wróg jest opisywany przez trzy kobiety, które napotkały go na swoich drogach życiowych. Czy owe spotkania były całkiem przypadkowe? I tak, i nie. O ile bowiem bohaterów książki łączyła praca w tej samej firmie, o tyle można odnieść wrażenie, że Jonasz polował na atrakcyjne kobiety, które były w niej zatrudniane – w kolejności, jak pojawiały się. Czarował je, uwodził i bardzo zręcznie manipulował nimi. W tym celu wykorzystywał swoje stanowisko i zdolności przywódcze. Dzięki niemu kobiety awansowały bądź otrzymywały zadania związane ze sporymi gratyfikacjami finansowymi. Któż z nas nie lubi szybkich awansów w pracy? Kto nie chciałby dobrze zarabiać? Nic dziwnego zatem, że nie zauważały, iż są coraz bardziej osaczane przez psychopatę.

Książka nosi taki sam tytuł, jak dokumentalny film z 1999 roku, poświęcony relacjom dwóch wybitnych postaci ze świata filmu: Wernera Herzoga i Klausa Kinskiego. Obu łączyła ze sobą wybuchowa mieszanka miłości, fascynacji i nienawiści.

Sądzę, że Karolina Głogowska nawiązuje do tego filmu. Nie ma kamery, ale wykorzystuje bardzo ciekawy sposób narracji, by pokazać relacje między bohaterkami a psychopatycznym Jonaszem: od zwierzeń Niki wobec bliżej nieokreślonej osoby, poprzez pamiętnik Wioli, do bezpośredniej opowieści Ady. Owe narracje przeplatają się, co jest dodatkowym walorem książki.

Uważam, że Mój ukochany wróg jest lekturą, którą można (i należy) polecić każdemu dorosłemu człowiekowi. Faceci powinni ją przeczytać choćby dlatego, że statystyki wskazują, iż mężczyźni są co najmniej dwukrotnie częściej psychopatami, niż kobiety. Może po przeczytaniu tej książki przynajmniej część z nich opamięta się? Kobiety powinny przeanalizować wręcz tę książkę, by ustrzec się przynajmniej części błędów popełnianych przez jej bohaterki.