Marlena. Ostatni koncert w Teatrze Polskim

Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie wystawił spektakl Marlena. Ostatni koncert.

Myli się ten, kto sądzi, że jest to rzeczywiście jakaś forma relacji z ostatniego koncertu legendarnej aktorki i piosenkarki niemieckiej, Marleny Dietrich.

Autor scenariusza, Janusz Majcherek, i reżyser, Józef Opalski, przyjęli konwencję dwudzielnego widowiska. Z jednej strony widzimy Marlenę II, która na początku lat siedemdziesiątych XX wieku zamknęła się w paryskim mieszkaniu i resztę życia spędziła w łóżku, ograniczając się do dyktowania swojej sekretarce, Normie Bosquet, autobiografii. Występująca w tej roli Grażyna Barszczewska po raz kolejny udowadnia, że jest coraz bardziej wszechstronną aktorką. Wiem, że potrafi pięknie śpiewać, a tu jej śpiew przypominał głos osoby po rozmaitych przejściach. Znakomicie pokazała uzależnienie od leków i alkoholu, towarzyszące temu urojenia i fantazje, a wreszcie ból doznawany przez osobę, która złamała kość udową.

Marlena II i zdjęcia – z dawniejszych lat

fot. Kasia Chmura

Z drugiej strony, niejako równolegle, pojawia się młodsza Marlena I – demon namiętności, symbol seksu, osoba dążąca do zdobywania nowych umiejętności (między innymi gry na pile), zdecydowana antynazistka. Izabella Bukowska-Chądzyńska umiejętnie pokazała różne aspekty zachowania bohaterki w czasach, gdy była w pełni sławy.

Nauka gry – na pile

fot. Kasia Chmura

Obie aktorki „spotkały się” w końcówce spektaklu i przyznam, że wykonana przez nie wspólnie piosenka Gdzie są kwiaty z tamtych lat? (tytuł oryginalny: Where Have All The Flowers Gone?; sama Marlena Dietrich upowszechniła wersję niemiecką Sag mir, wo die Blumen sind) była wielce wzruszającym przeżyciem dla widzów.

Gdzie są kwiaty – z tamtych lat

fot. Kasia Chmura

W opisie spektaklu, opublikowanym na stronie internetowej Teatru Polskiego, czytamy:

Scenariusz jest po części wytworem wyobraźni, ale w dużej mierze opiera się na dokumentach i świadectwach, biografiach, monografiach, listach, wywiadach, zarówno samej Dietrich, jak i jej córki, Marii Rivy, oraz partnerów i przyjaciół: m.in. Jeana Gabina, Ericha Marii Remarque`a, Kirka Douglasa, Ernesta Hemingwaya i Zbigniewa Cybulskiego, a także na wspomnieniach jej sekretarki Normy Bosquet.

Przyznam, że podążyłem tym tropem, skupiając się zwłaszcza na incydencie mającym miejsce podczas niemieckiej ofensywy w Ardenach. Okazało się, że 16 grudnia 1944 roku, kiedy zaczęła się ofensywa, Marlena Dietrich rzeczywiście była wśród żołnierzy w miejscowości Honsfeld. Kto wie, czy znienawidzona przez hitlerowców, nosząca amerykański mundur wojskowy, aktorka – w przypadku dostania się do niewoli – nie znalazłaby się wśród dziewiętnastu innych jeńców zamordowanych w tej miejscowości?

Marlena i żołnierz – wspólny śpiew

fot. Kasia Chmura

Marlena I spotykała w swoim życiu różnych mężczyzn. Wszystkie role zagrał Tomasz Błasiak, który szybko i znakomicie przeistaczał się w różne postacie. Młody aktor włożył dużo wysiłku, by upodabniać się do nich i do ich zachowań, muszę jednak obiektywnie przyznać, że Zbyszek Cybulski jest trudny do podrobienia.

Marlena, Zbyszek – i wódka z gwinta

fot. Kasia Chmura

Jeśli ktoś nie ma czasu na studiowanie biografii Marleny Dietrich, a chce poznać istotne elementy jej życia, a jednocześnie obejrzeć dobrą grę aktorów i wysłuchać pięknych piosenek, powinien wybrać się do warszawskiego Teatru Polskiego na spektakl Marlena. Ostatni koncert.