Należę do osób, które uwielbiają francuską muzykę. W codziennym zalewie anglojęzycznych utworów piosenki z Francji są balsamem na uszy. Muzyka francuska od wielu lat cieszy się ogromną popularnością w Polsce. Charakterystyczna chrypka wokalistów i romantyczny język wspaniale łączą się z muzyką, dając za każdym razem rewelacyjny efekt. Takie wrażenie odniosłem między innymi w 2013 roku, podczas koncertu Patricii Kaas w Sali Kongresowej.
I oto nadarza się okazja, by ponownie posłuchać jednej z najwybitniejszych francuskich wokalistek: w połowie czerwca 2017 roku przyjeżdża Ona do Polski na cztery wyjątkowe koncerty we Wrocławiu, Krakowie, Warszawie i w Katowicach.
Każda nowa płyta czy trasa koncertowa Patricii Kaas jest prawdziwym artystycznym wydarzeniem na całym świecie. Ta, pochodząca z okolic Forbach, najmłodsza spośród siedmiorga rodzeństwa artystka, zasługuje na sukces. Nie dość, że jest obdarzona niezwykle oryginalną barwą głosu, to jeszcze ciężko pracuje, umiejętnie wykorzystując swe umiejętności.
Nic dziwnego zatem, że Patricia Kaas jest ikoną w Europie Wschodniej, Azji, Niemczech i wielu innych krajach, gdzie stanowi kwintesencję ducha wiecznego francuskiego chanson. Przede wszystkim jednak jest cudownym wykonawcą muzyki na żywo.
Już jako ośmiolatka została zaangażowana do kabaretu „Rumpelkammer” w niemieckim mieście Saarbrucken, w którym spędziła kilka lat i była jego główną gwiazdą. Wiele osób porównywało ją nawet z niezapomnianą Marleną Dietrich, wskazując na niski ton głosu i otaczającą ją, podczas występów, tajemniczość.
W 1983 roku młodą dziewczynę dostrzegł Bernard Schwarz, dzięki jego wsparciu Patricia nagrała pierwszy w swoim życiu singiel Jealouse – wydany przez samego Gerarda Depardieu, a napisany przez jego żonę. Jednak drzwi do wielkiej kariery otworzył jej utwór Madmoiselle chante le blues, skomponowany przez Didiera Barbeliviena. Album z tą piosenką rozszedł się w ilości 2,5 mln egzemplarzy, osiągając status złotej i platynowej płyty we francuskojęzycznych krajach. W 1990 roku pojawił się kolejny krążek Carnets de scene, łączący w sobie tradycyjną francuską piosenkę z elementami jazzu, popu i bluesa.
Patricia Kaas staje się rozpoznawalna na całym świecie, krytycy nazywają ją następczynią Edith Piaf, zostaje wyróżniona nagrodami dla najlepiej występującej artystki, najlepiej sprzedającej się artystki za granicą oraz Rewelacji Roku. Kolejne lata to również wiele tras koncertowych. Wokalistka nie skupia się tylko na stolicach państw europejskich. Aby dotrzeć do swoich fanów, odwiedza Kambodżę, Koreę Południową. Jako pierwsza kobieta od zakończenia wojny w Wietnamie, daje wspaniały koncert w Hanoi.
W 1999 roku pojawia się album Le mot de passe. Patricia jest współautorką wszystkich tekstów. Nostalgiczny, bardzo osobisty, krążek odkrywa prawdziwą twarz wokalistki. Trzy lata później piosenkarka debiutuje na wielkim ekranie. Reżyser filmu Piano Bar (Ladies and Gentleman), Claude Lelouch, był tak zafascynowany Patricią Kaas, iż nie wyobrażał sobie, aby ktoś inny mógł zagrać w jego filmie rolę śmiertelnie chorej wokalistki jazzowej. W 2003 i 2009 roku pojawiały się w sprzedaży kolejne albumu Sexe Fort (silniejsza płeć) oraz Kabaret. To duża dawka mocnych tekstów oraz świetnej muzyki, pełnej energii oraz charakterystycznego uwodzicielskiego głosu artystki. W 2012 roku pojawia się pierwszy, w pełni autorski, krążek – Kaas Chante Piaf.
Cztery lata później – w listopadzie 2016 roku – ukazał się, dziesiąty z kolei, dwupłytowy album, zatytułowany po prostu Patricia Kaas. Zawiera on 13 nowych piosenek, wśród kt
