1 września 1939 godzina 4:45. Wtedy właśnie armia niemiecka bez wypowiedzenia wojny, z lądu, morza i powietrza zaatakowała cały obszar Polski.
Taki był początek II wojny światowej.
Granicę polską przekroczyło 1 850 000 żołnierzy niemieckich dysponujących 10 000 dział, 2800 czołgami, 2085 samolotami.
Polska dysponowała jedynie milionem żołnierzy, 880 czołgami (w tym większość stanowiły nie mającej większej wartości bojowej tankietki), 400 samolotami i 4 300 działami.
Dzięki całkowitemu panowaniu w powietrzu Luftwaffe rozpoczyna bombardowanie: węzłów kolejowych, pociągów, punktów koncentracji wojsk.
O godzinie 6.45 pierwsze bomby spadły na Warszawę.
Pierwsze ranne bombardowanie Warszawy powoduje zniszczenia na terenie lotniska Okęcie oraz w osiedlach mieszkaniowych na Rakowcu i Kole (ul. Obozowa); padają pierwsze ofiary spośród ludności cywilnej. W ciągu dnia ogłoszono w mieście dwukrotnie alarm lotniczy.
W mieście panowała atmosfera podniecenia, dominowały nastroje optymistyczne; kontynuowana była społeczna akcja kopania rowów przeciwlotniczych zapoczątkowana 25 sierpnia.
Poranne dzienniki drukowane w nocy nie podały jeszcze żadnych wiadomości o rozpoczęciu działań wojennych. Pierwsze informacje na ten temat przyniosła prasa popołudniowa. Po południu rozplakatowano orędzie Prezydenta RP.
Tak rozpoczął się sześcioletni okres okres okropności wojennych, martyrologii narodów i walki z niemieckim okupantem.
