26 września 1939 (wtorek).
W nocy z 25 na 26 września Niemcy opanowują przeważającymi siłami piechoty, przy silnym zmasowaniu ognia artyleryjskiego, ośrodek oporu „Babice”.
Obrońcy Ochoty tracą tylko część ogrodów przyległych do Al. Żwirki i Wigury. Próba odbicia nieprzyjacielowi fortu Szczęśliwice nie udaje się. Około godz. 9:00 nieprzyjaciel opanowuje parowozownię Szczęśliwice, którą o zmierzchu odbija specjalny pluton szturmowy z 8 kompanii 40. pp.
Na pododcinku południowym nieprzyjaciel zdobywa przed południem fort Mokotowski i zbliża się do polskich pozycji obronnych. na skrzyżowaniu Al. Niepodległości i ul. Ursynowskiej, gdzie zostaje powstrzymany.
Na Czerniakowie Niemcy opanowują po wielogodzinnej walce fort Czerniakowski, wysadzając w powietrze część kazamatów i grzebiąc pod gruzami około 20 jego obrońców.
W ciągu dnia trwa ostrzał artyleryjski (różnego kalibru), skierowany przede wszystkim na odcinki frontu obrony miasta. Samoloty nieprzyjaciela bombardują Śródmieście, jednak w natężeniu nieporównanie słabszym niż dnia poprzedniego.
Nadal płoną domy, zbombardowane 25 września. Ludność razem z wojskiem próbuje odgrzebywać spod gruzów zasypane żywcem ofiary nalotów. Kilkadziesiąt tysięcy rannych spośród ludności cywilnej przebywa w mieście w różnego rodzaju tymczasowych pomieszczeniach.
Po południu odbywa się w gmachu PKO (przy zbiegu ul. Marszałkowskiej i Świętokrzyskiej), w siedzibie sztabu Dowództwa Obrony Warszawy, rada wojenna z udziałem dowódców i przedstawicieli Wydziału Wykonawczego Rady Obrony Stolicy. Na posiedzeniu, któremu przewodniczy gen. Rómmel, zapada decyzja zaprzestania walki i wszczęcia rozmów kapitulacyjnych z Niemcami, wobec braku wszelkich perspektyw politycznych i wojskowych oraz katastrofalnego położenia ludności cywilnej.
