Ponad 1.500 widzów na finałowym koncercie Szalonych Dni Muzyki w Teatrze Wielkim.
Trzydniowy festiwal pod hasłem „La danse” zakończył koncert orkiestry Sinfonia Varsovia pod batutą dyrygenta Eiji Oue oraz wsparciem skrzypaczki Alena Baeva i fortepianisty Nelsona Goernera.
Wykonano następujące utwory:
- Camille Saint-Saëns: Bacchanale z opery „Samson i Dalila”
Bacchanale z III aktu opery „Samson i Dalila” obrazują orgiastyczny, pogański taniec, poprzedzający wprowadzenie pokonanego Samsona do świątyni Dagona. Taneczna wesołość udzieli się wszystkim zgromadzonym, sprawiając, że nikt nie zauważy, kiedy Samson, wzniesienie swoją ostatnią modlitwę, zanim zburzy całą świątynię. - Camille Saint-Saëns: Introdukcja i rondo capriccioso op. 28
„Introdukcję i rondo capriccioso” Saint-Saëns napisał dla swojego przyjaciela, słynnego skrzypka Pablo de Sarasate, który licznymi wykonaniami zapewnił mu ogromną popularność. Również osoba hiszpańskiego skrzypka była inspiracją dla hiszpańskiej aury pierwszego tematu w partii solowej. - Aram Chaczaturian: Walc z suity „Maskarada”
Muzyka, która stała się znana jako suita „Maskarada” Chaczaturiana, początkowo powstała by zilustrować sztukę „Maskarada” M. Lermontowa. To właśnie słowa bohaterki dramatu stały się instrukcją dla Chaczaturiana, co ma wyrażać jego muzyka: „Jak piękny jest ten nowy walc! Coś między cierpieniem a radością schwyciło moje serce!” - Aram Chaczaturian: Taniec z szablami z baletu „Gajane”
Zoltán Kodály: Tańce z Galanty
„Taniec z szablami” z finału baletu „Gajane” to zdecydowanie najsłynniejszy utwór Chaczaturiana a jego słynny temat powstał podobno w jedną noc! Jest niezwykle często wykorzystywany w filmach, reklamach oraz w muzyce rozrywkowej. - Ferenc Liszt: Totentanz
Totentanz stał się jednym z najbardziej znanych utworów pianistycznych Liszta. Inspiracją dla niego był średniowieczny Taniec Śmierci, ukazujący równość wszystkich ludzi wobec spraw ostatecznych. Cykl składa się z ponad dwudziestu wariacji na temat sekwencji Dies Irae z chorału gregoriańskiego. Charakter utworu oscyluje od dramatyzmu i grozy w obliczu śmierci aż do niebiańskiego spokoju i harmonii.
Wykonawcy:
Alena Baeva
Wschodząca gwiazda na firmamencie współczesnej muzyki skrzypcowej. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła we wczesnym dzieciństwie pod okiem Olgi Daniłowej w Kazachstanie. Edukację kontynuowała w Konserwatorium Moskiewskim. Silny wpływ na jej muzyczną osobowość wywarł Mścisław Rostropowicz, dzięki któremu wyjechała na studia do Francji, oraz Seiji Ozawa, u którego rokrocznie doskonaliła swoje umiejętności podczas letnich kursów w Seiji Ozawa International Academy Switzerland. Równolegle szkoliła się na kursach mistrzowskich pod kierunkiem Idy Haendel i Maxima Vengerova.
Jest zwyciężczynią licznych konkursów, zdobyła m.in. Grand Prix Międzynarodowego Konkursu im. Niccolò Paganiniego w Moskwie (2004) oraz Złoty Medal w Międzynarodowym Konkursie Sendai w Japonii (2007). Koncertuje na najbardziej prestiżowych scenach muzycznych, takich jak Carnegie Hall w Nowym Jorku, Suntory Hall w Tokio, Wielka Sala Konserwatorium Muzycznego w Moskwie, Filharmonia Petersburska, Sala Verdiego w Konserwatorium w Mediolanie, czy Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu. Występowała z towarzyszeniem m.in. Orkiestry Teatru Maryjskiego, Orkiestry Filharmonii Sankt-Petersburskiej, English Chamber Orchestra oraz Orchestre National z Lille, pod batutą takich dyrygentów jak: Valery Gergiev, Krzysztof Penderecki, Sir Neville Marriner, Jurij Baszmiet, Vladimir Fedoseyev i Jean-Claude Casadesus.
Koncertuje również jako kameralistka u boku wybitnych artystów, takich jak: Martha Argerich, Jurij Baszmiet, Alexander Kniazev, Shlomo Mintz, Itamar Golan, Alexander Melnikov, czy Vadim Kholodenko (zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Van Cliburna w 2013 roku). Jej dyskografia obejmuje nagrania koncertów Brucha i Szostakowicza z Rosyjską Orkiestrą Narodową, koncertów Szymanowskiego, sonat Poulenca, Prokofiewa i Debussy’ego oraz album z muzyką Schuberta nagrany z Jurijem Baszmetem.
Nelson Goerner
Urodzony w Argentynie, naukę gry na fortepianie rozpoczął pod kierunkiem Jorge Garruby. Edukację kontynuował w Narodowym Konserwatorium Muzycznym w Buenos Aires u Juana Carlosa Arabiana i Carmen Scalcione. Swój pierwszy recital zaprezentował w 1980 roku, a sześć lat później zdobył I nagrodę w Konkursie Pianistycznym im. Franciszka Liszta w Buenos Aires. Dzięki wsparciu Marthy Argerich otrzymał stypendium, które umożliwiło mu kontynuowanie nauki w Konserwatorium Genewskim w klasie Marii Tipo. We wrześniu 1990 został jednogłośnie okrzyknięty zwycięzcą Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Genewie.
Ma na koncie występy z towarzyszeniem najlepszych orkiestr, takich jak: London Philharmonic Orchestra, Orchestre de la Suisse Romande, Deutsche Kammerphilharmonie, czy tokijska NHK, pod batutą takich znakomitości jak: Emmanuel Krivine, Neeme Järvi, Ivor Bolton, czy Fabio Luisi. Zapraszany na recitale podczas prestiżowych festiwali, takich jak Piano aux Jacobins, Grange de Meslay, Festiwal w Szlezwiku-Holsztynie, Salzburgu i Verbier. Rozchwytywany także jako kameralista, występuje m.in. z Marthą Argerich, Janine Jansen, Stevenem Isserlisem, czy Garym Hoffmanem. W bieżącym sezonie artystycznym można go usłyszeć na scenach Londynu, Rawenny, Paryża i San Francisco, a także na koncertach z towarzyszeniem National Orchestra of Wales, Singapurskiej Orkiestry Symfonicznej i Noord Nederlands Orkest.
Nelson Goerner jest członkiem Rady Programowej Instytutu Fryderyka Chopina w Warszawie, co daje mu również okazję do eksplorowania chopinowskiego repertuaru na dwóch historycznych instrumentach: fortepianie Erarda z 1849 roku oraz fortepianie Pleyela z 1848 roku. Jest blisko związany z Haute Ecole de Musique w Genewie, w której prowadzi wykłady, oraz z Mozarteum Argentino w Buenos Aires, gdzie regularnie występuje.
W jego bogatej dyskografii znajdują się m.in. nagrania z muzyką Rachmaninowa, Liszta, Busoniego, Debussy’ego (wyróżnione nagrodą Diapason d’Or 2013) oraz płyty z utworami Chopina (z których dwie zostały nagrodzone: jedna tytułem Płyty Miesiąca przez BBC Music Magazine, a druga nagrodą Diapason d’Or). Artysta wydał też płytę DVD z kompozycjami Beethovena i Chopina, zarejestrowaną podczas występu na festiwalu w Verbier. Ostatni album Nelsona Goernera z muzyką Schumanna, który ukazał się w marcu 2015 roku, został również wybrany Płytą Miesiąca przez BBC Music Magazine. Obecnie artysta pracuje nad kolejną płytą, poświęconą muzyce Beethovena.
Eiji Oue
Zdobył rozgłos za „niezwykłe interpretacje” (La Nacion), zdolność dyrygowania z pamięci i inspirowanie orkiestr dzięki swojemu „zaraźliwemu poczuciu humoru […] i ogromnej energii” (BackTrack). Maestro Oue jest częstym gościem wielu z czołowych orkiestr na świecie, w tym New York Philharmonic, Philadelphia Orchestra, hr-Sinfonieorchester (Frankfurt) i Münchner Philharmoniker.
Oue jest obecnie dyrygentem laureatem Orkiestry w Osace, będąc Dyrektorem Muzycznym orkiestry w latach 2003-2011. To samo stanowisko piastuje w Orkiestrze Radiowej NDR w Hanowerze, po jedenastoletnim stażu jako Pierwszy Dyrygent Gościnny (1998-2009). Artysta był również Dyrektorem Muzycznym Minnesota Orchestra (1995-2002) oraz Orquestra Simfònica de Barcelona I Nacional de Catalunya (2006-2010). Będąc Dyrektorem Muzycznym Grand Teton Music Festival w stanie Wyoming (USA) (1997-2003), przyczynił się do organizacji jednego z najbardziej lubianych wydarzeń festiwalowych, corocznego koncertu na świeżym powietrzu z okazji święta czwartego lipca.
W nadchodzącym sezonie artystycznym Maestro Oue zostanie zaproszony ponownie do prowadzenia Malaysian Symphony Orchestra, Filharmonii Wrocławskiej, Filharmonii w Belgradzie i Orchestra della Toscana. Wystąpi również z Orquesta Sinfónica de Tenerife, Janacek Philharmonic Ostrava i z Orquesta de Valencia.
W ostatnim sezonie Oue odbył światowe tournée z okazji setnej rocznicy Tokyo Philharmonic Orchestra, tournée koncertowe Japonii i Ameryki Południowej z Orkiestrą Radiową NDR, a także po raz pierwszy poprawadził Orquestra Sinfônica Brasileira, orkiestrę Teatro Colon w Buenos Aires, a także orkiestry symfoniczne w Szanghaju i Guangzhou. Dyrygował też Orchestra Sinfonica Nazionale della RAI, MDR Sinfonieorchester Leipzig, Orquesta Sinfonica de Castilla y Leon oraz Junge Deutsche Philharmonic. Proowadził również „Zemstę Nietoperza” w operze Nikikai w Tokio.
Maestro Oue nagrał wiele płyt z Minnesota Orchestra, utworów takich kompozytorów jak Bernstein, Strawiński, Mahler, Strauss, Copland i Rachmaninow. z orkiestrą NDR w Hanowerze nagrał muzykę Antheila, Martinu, Schnittkego, a także pieśni z towarzyszeniem orkiestry Straussa z sopranem Michaelą Kaune. Dla wytwórni Deutsche Grammophon nagrał koncerty skrzypcowe Paganiniego i Spohra.
Artysta jest zapalonym pedagogiem, kształcącym kolejne pokolenia muzyków. Oue jest profesorem dyrygentury w Hochschule für Musik, Theater und Medien Hannover od 2000 roku.
Eiji Oue urodził się w Japonii. Naukę muzyki rozpoczął od lekcji fortepianu w wieku czterech lat. Kiedy skończył 15 lat, został przyjęty do szkoły muzycznej Toho Gakuen, rozpoczynając studia dyrygenckie pd kierunkiem nauczyciela Seiji Ozawy, Hideo Saito. W 1978 roku otrzymał zaproszenie od Maestro Ozawy na uczestnictwo w letnim kursie w Tanglewood Music Center. Tam Oue poznał Leonarda Bernsteina, który został jego mentorem i przyjacielem. Obaj dyrygenci dzielili podium dyrygenckie podczas thrzech międzynarodowych tras koncertowych, występując na scenach La Scali, Opery Wiedeńskiej, Opéra de Paris-Bastille, a także w Moskwie, Sankt Petersburgu, Berlinie, Rzymie i w innych muzycznych stolicach świata. W 1990 roku Oue pomógł Bernsteinowi tworzyć Pacific Music Festival w Sapporo, obejmując jednocześnie stanowisko dyrygenta rezydenta orkiestry festiwalowej.
Wśród wielu wyróżnień i nagród należy wymienić nagrodę Kusewickiego w 1980 roku w Tanglewood, I nagrodę i złoty medal im. Hansa Harina na konkursie dyrygenckim w Salzburg Mozarteum w 1981 roku. W listopadzie 2005 roku otrzymał Nagrodę Muzyczną Praetoriusa od władz Dolnej Saksonii, a także Medal Zasługi Dolnej Saksonii w 2009 roku.
