0

Ostatni król Polski

Elekcja Stanisława Augusta - fragment obrazu autorstwa Bernarda Bellotta. Bernard Bellotto (Wikimedia)
Elekcja Stanisława Augusta – fragment obrazu autorstwa Bernarda Bellotta.
fot. Bernard Bellotto (Wikimedia)

260 lat temu, 25 XI 1764 r., w Warszawie został koronowany ostatni król Polski – Stanisław II August.

Stanisław II August, urodził sie 17 stycznia 1732 w Wołczynie (od 1945 r. teren Białorusi),  jako Stanisław Antoni Poniatowski herbu Ciołek. Zmarł 1 lutego lub 12 lutego 1798 w Petersburgu. Był królem Polski w latach 1764–1795, ostatnim władcą Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Znany jako Stanisław August Poniatowski.

Ocena jego panowania pozostaje przedmiotem sporów. Doceniany jako inicjator i współautor reform ustrojowych przeprowadzonych przez Sejm Czteroletni, jeden z głównych autorów Konstytucji 3 maja oraz jako mecenas nauki i sztuki.

Stanisław August był krytykowany jako król wybrany na tron polski dzięki poparciu cesarzowej Imperium Rosyjskiego Katarzyny II, oraz za to, że nie zdołał zapobiec rozbiorom Rzeczypospolitej i przystąpił do konfederacji targowickiej.

Wielka księżna Katarzyna Aleksiejewna, późniejsza cesarzowa Katarzyna II, z którą Stanisław Poniatowski przebywając w latach 1755–1758 na dworze petersburskim nawiązał romans. Pietro Rotari (Wikimedia)
Wielka księżna Katarzyna Aleksiejewna – późniejsza cesarzowa Katarzyna II, z którą Stanisław Poniatowski przebywając w latach 1755–1758 na dworze petersburskim nawiązał romans.
fot. Pietro Rotari (Wikimedia)

Od 1755 był stolnikiem wielkim litewskim, a następnie w latach 1756–1764 starostą przemyskim. W latach 1755–1758, przebywając na dworze petersburskim, nawiązał romans z księżną Katarzyną Aleksiejewną, przyszłą cesarzową Rosji.

Związany z Familią Czartoryskich, stał się jej kandydatem na króla Polski po śmierci Augusta III. Z osobistym poparciem Katarzyny II i przy wojskowej interwencji Rosji został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym w 1764.

Stanisław August Poniatowski portret koronacyjny. Autor NN źr. Wikimedia
Stanisław August Poniatowski – Stanisław August Poniatowski portret koronacyjny.
fot. NN źr. Wikimedia

Wbrew oczekiwaniom cesarzowej, usiłował zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. Rozpoczął realizację programu Familii, czyli wzmocnienia władzy królewskiej i reformy ustroju państwa.

W 1765 założył w Warszawie Szkołę Rycerską mającą kształcić przyszłych kadetów.

Formował stałą polską służbę dyplomatyczną.
Jego wysiłki reformatorskie spotkały się z opozycją zewnętrzną ze strony Prus, Imperium Habsburgów i Imperium Rosyjskiego, w których interesie leżało utrzymanie słabej pozycji Rzeczypospolitej. Problemy miał także z opozycją wewnętrzną, głównie w kręgach konserwatywnej magnaterii.

Reformatorskie działania króla doprowadziły do interwencji Rosji, rzekomo w obronie ustroju Rzeczypospolitej i praw dysydentów. W odpowiedzi na wkroczenie wojsk rosyjskich zawiązała się antykrólewska i antyrosyjska konfederacja w Barze (1768–1772), co nasiliło kryzys w państwie. Następstwem klęski konfederacji był I rozbiór Polski w 1772.

Od wstąpienia na tron Stanisław August podejmował starania w celu wzmocnienia polskiej kultury.

W 1765 założył w Warszawie Teatr Narodowy.
W tym samym roku powstało przy jego patronacie czasopismo Monitor.
Od około 1770 król organizował „obiady czwartkowe”.
Na jego wniosek w 1773 została powołana Komisja Edukacji Narodowej.
Król założył też zespół pałacowo-ogrodowy w Łazienkach.

Sytuacja króla była trudna, bo już w pierwszych latach panowania utracił poparcie Czartoryskich, zaś opozycja szlachecka nie osłabła. Kolejne sejmy, nieobradujące pod węzłem konfederacji (jak pierwsze za panowania króla), nie dawały nadziei na reformy ustrojowe. Od sejmu w 1776 aż do 1788 żaden sejm nie działał pod węzłem konfederacji. W ostatniej części panowania Stanisława Augusta, w latach 1788–1792, Sejm Czteroletni dokonał istotnych reform ustrojowych.

Rosja, skupiona na wojnie z Turcją, zachęcona przez króla propozycją antytureckiego sojuszu, zgodziła się na obradowanie sejmu pod węzłem konfederacji i przeprowadzenie częściowych reform, głównie wojska. W sejmie dominowała orientacja pruska, do której król się przychylił. Efektem tego było uzyskanie poparcia sejmu i sojusz z Prusami w roku 1790. Sejm nie rozwiązał się, a jedynie dokooptował dodatkowych posłów, co dodatkowo wzmocniło stronnictwo reformatorskie. Efektem tego było uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791, której król był jednym z głównych autorów.

Uchwalenie Konstytucji 3 maja - król wchodzi do kolegiaty św. Jana. Jan Matejko (Wikimedia)
Uchwalenie Konstytucji 3 maja – król wchodzi do kolegiaty św. Jana.
fot. Jan Matejko (Wikimedia)

Opozycja szlachecka, poparta przez Rosję, zawiązała w maju 1792 konfederację w Targowicy. Po wkroczeniu wojsk rosyjskich wybuchła wojna w obronie Konstytucji. Mimo umiarkowanych sukcesów nowej, powiększonej armii królewskiej, król niewierzący w szanse dalszego oporu i rozczarowany brakiem reakcji ze strony Prus, skapitulował i przystąpił do Targowicy.

W 1793 wziął udział w sejmie grodzieńskim, który cofnął reformy Sejmu Czteroletniego i uchwalił II rozbiór Polski. Król nie odegrał istotnej roli w insurekcji kościuszkowskiej, do której przyłączył się, mimo że był jej niechętny.

Po zawarciu III rozbioru (1795), oznaczającego koniec istnienia Rzeczypospolitej, król opuścił Warszawę i udał się do Grodna, pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym abdykował 25 listopada 1795 na rzecz Rosji.
Ostatnie lata życia spędził na wygnaniu w Petersburgu.

Pałac Marmurowy w Petersburgu - miejsce zamieszkania zdetronizowanego Stanisława Augusta. Fot. A. Savin (Wikimedia)
Pałac Marmurowy w Petersburgu – miejsce zamieszkania zdetronizowanego Stanisława Augusta.
fot. A. Savin (Wikimedia)

Źródło: Wikipedia

25 listopada 2024 09:00
[fbcomments]