W Kolekcji Literatury ukazał się drugi, tym razem poetycki, tomik. Treść utworów omawia Roman Soroczyński.
W Kolekcji Literatury, wydawanej przez Oddział Warszawski Stowarzyszenie Pisarzy Polskich i Instytut Literatury, ukazał się drugi tomik. Tym razem jest to poezja Janusza Andrzejczaka pod intrygującym tytułem Tajemnia.
„Żyć w mieście nie umiem do życia las mi potrzebny w nim strumień…” – wyznaje podmiot liryczny w wierszu Zielnik i magia.
Refleksyjny czytelnik odczuje wiele emocji i uczuć w nasyconej liryzmem poezji Janusza Andrzejczaka. Wyjątkowy wewnętrzny świat odkryje stęskniony natury mieszkaniec ziemi z perspektywy symbiozy/relacji człowieka z lasem. Las okazuje się być wyjątkowym miejscem, w którym człowiek odkrywa siebie, prawdziwe emocje, uczucia i niezmienne od wieków wartości. Ścisły związek duszy człowieka z lasem to może być tytułowa tajemnia. Tajemnia może być miejscem, w którym odkrywamy samych siebie. Tajemnia może być tym, co odkrywamy w nas samych.
W słowniku 100 tysięcy potrzebnych słów pod redakcją profesora Jerzego Bralczyka odnalazłem dwa znaczenia przymiotnika tajemny. W pierwszym znaczeniu potraktowany jest jako synonim częściej używanego określenia tajemniczy. W drugim natomiast podkreślone jest to znaczenie, które odnajdujemy w lirykach Andrzejczaka: tajemny – czyli „mający związek ze zjawiskami nadprzyrodzonym i magią” (zob. Słownik 100 tysięcy potrzebnych słów pod redakcją profesora Jerzego Bralczyka, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2005, s.834).
Harmonia człowieka z naturą to magia wierszy poety. W afirmacji natury ”pięknej mądrej prawej” (Do snu) pobrzmiewają echa klasycznej filozofii odczytywanej dawniej w wierszach Leopolda Staffa. Relacje między człowiekiem a naturą zmieniły się i współczesny pragmatyk nie pamięta zachwytów Staffa Wysokimi drzewami, bezlitośnie eksploatując drzewa. Za niewłaściwy stosunek do natury podmiot liryczny przeprasza (Przepraszam was drzewa).
Janusz Andrzejczak jest nazywany Człowiekiem lasów, dróg, duktów i bezdroży. Główna tematyka jego utworów (wierszy, opowiadań, esejów) – to przyroda i człowiek (ukazanie jego samotności i nieprzystawalności do współczesnego świata). Zadebiutował w 2011 roku tomikiem poezji Takijeden. Dwa lata później jego utwory, w Krakowskim Salonie Poezji, zaprezentowali Anna Polony i Andrzej Mrowiec.
Liryzm wierszy Andrzejczaka poruszy serce czytelnika, który odkryje tajemnię swej duszy w nadprzyrodzonej/magicznej relacji z lasem, łąką, jaskółką, nietoperzem czy księżycem. Stosowane przez autora zdrobnienia „domek”, „chałupka”, gwiazdki” umilą nastrój i wyrażą jakąś uniwersalną ludzką tęsknotę. Świat lasu uspokoi i zatrzyma choć na chwilę ”gnającego” przez życie człowieka (Gnam).
W wierszu Pisz Andrzejczak określa typ odbiorcy swojej poezji: to człowiek, który potrafi się wzruszyć, a nawet zapłakać. Takich ludzi zachęcam do odczytania pięknego i mądrego świata Tajemnii, wzbogaconego ilustracjami autora.
Janusz Andrzejczak, Tajemnia
Redakcja: Andrzej Appel
Korekta: Małgorzata Strękowska-Zaremba
Projekt graficzny i skład: Tunia
Ilustracje: Janusz Andrzejczak
Wydawca: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział Warszawa i Instytut Literatury, 2020
ISBN: 978-83-66359-86-4 oraz 978-83-938439-6-1
Redakcja serii Kolekcja Literacka:
Piotr Müldner-Nieckowski
Anna Nasiłowska
Małgorzata Karolina Piekarska
