Z Beekse Bergen Safari Park (Holandia) przyjechała do ZOO para krasek płowogłowych (Coracias cyanogaster).
Gatunek ten zamieszkuje afrykańską sawannę, gdzie poluje na szarańczaki inne duże owady oraz gryzonie.
Jak informuje ZOO, na razie przechodzą kwarantannę, ale kiedy zrobi się cieplej, będzie można je podziwiać w jednej z zewnętrznych wolier przylegających do budynku Ptaszarni.
WSP, warszawskie ZOO
Są to ptaszki o długość ciała 28–40 cm. Ich ciałko osiąga masę od 87 do 200 g.
Wyróżnia się kilka gatunków krasek:
- Coracias cyanogaster – kraska płowogłowa
- Coracias noevius – kraska kreskowana
- Coracias spatulatus – kraska flagosterna
- Coracias caudatus – kraska liliowopierśna
- Coracias abyssinicus – kraska abisyńska
- Coracias garrulus – kraska zwyczajna
- Coracias benghalensis – kraska orientalna
- Coracias temminckii – kraska purpurowa
W Polsce, na wolności, także żyje jedna z krasek. To kraska zwyczajna.
Kraska zwyczajna, kraska pospolita[4], kraska (Coracias garrulus), znana również pod nazwą „siwka”.
To jeden z najbarwniejszych ptaków w Polsce.
Dawniej pospolity, a obecnie skrajnie nieliczny ptak lęgowy we wschodniej połowie kraju (60-70 par), na zachodzie wymarły. Najczęściej widywana w południowej Lubelszczyźnie, Równinie Kurpiowskiej i Mazurskiej, na Podlasiu, w Puszczy Kozienickiej i Białej oraz w Kotlinie Sandomierskiej. Jesienne odloty mają miejsce we wrześniu lub październiku, przylatuje wiosną na przełomie kwietnia i maja. W Europie Środkowej cała populacja liczy 530-960 par lęgowych.
Jeszcze ponad 20 – 30 lat temu kraska występowała w większości kraju. Po czym zaczęła się wycofywać z zachodnich regionów, aż tam zanikła – w połowie lat 80. jej liczbę szacowano na 500-600 par, a na początku lat 90. już tylko na 360-380 par (w 1998 r. 112-133 par). Obecne populacje nadal się zmniejszają i z każdym rokiem grozi im coraz bardziej całkowite wyginięcie.
Wikipedia
