W warszawskim Teatrze Dramatycznym musical Cabaret w reżyserii Eweliny Pietrowiak.
To dość nietypowe, jak na „deski” tego teatru, przedsięwzięcie. Musicale jak do tej pory kojarzone były z innymi warszawskimi scenami. „Cabaret”, najbardziej znany ze słynnego filmu z 1972 roku z Liza Minneli, to adaptacja sztuki Johna Van Drutena „I am Camera” i opowiadania Christophera Isherwooda „Berlin Stories”.
Musical wystawiony na Broadwayu w 1966 roku był przez wiele lat wielkim hitem z kilku powodu: podtekstów obyczajowym, przebojowych utworów, ale także z uwagi na elementy polityczno-historyczne (przedwojenne Niemcy).
Fabuła oparta jest na historii pisarza (Cliff Bradshaw – Mateusz Weber), który w latach 30-tych ubiegłego wieku przyjeżdża do Berlina. Mając problem z weną twórczą (jak do tej pory napisał tylko jedną pozycje) wynajmuje – mocno się targując – tani pokój. Jego życie zmienia romans z tancerką (Sally Bowles – Anna Gorajska) z kabaretu Kit Kat.
Zapowiedź spektaklu Cabaret – Teatr Dramatyczny
Przedstawienie w Dramatycznym rozpoczyna właśnie scena z kabaretu. Mistrz ceremonii, w jego roli najlepszy w całym spektaklu Krzysztof Szczepaniak, wita w iście rewiowym stylu publiczność oraz przedstawia skąpo ubrany zespół tancerzy.
W kolejnych scenach poznajemy przybysza, wynajmującą mu pokój sumienną kobietę (Fräulein Schneider), umilającą czas licznym marynarzom sąsiadkę. Asymilację pisarza w Berlinie przeplatają taneczne (i mocno erotyczne) występy. Pierwsza część przedstawienia upływa więc na zwyczajnym miejskim życiu (z problemami opartymi na potrzebie opłacenia czynszu i znoszeniu sąsiedztwa kobiety lekkich obyczajów) oraz rozrywkowym zabawom nocnym.
Przebój „Money, Money” w oprawie zielonych (dolary?) świetlówek robi raczej przeciętne wrażenie – przynajmniej w porównaniu z filmem. Dopiero końcówka pierwszej części wprowadza watki związane ze zmianami politycznymi. Ostatnią scenę przyjęcia kończy utwór jednoznacznie kojarzący się z atmosferą dojścia nazistów do władzy – i właśnie w tym momencie temperatura spektaklu osiąga najwyższy poziom.
Niestety nie udaje się tego utrzymać w drugiej części spektaklu, która miała oddawać nasilenie wpływu polityki na codzienne życie berlińczyków. Akcja wyraźnie traci tempo, a wątki represji wobec osób narodowości żydowskiej i rosnący terror są zarysowane słabo (w praktyce ograniczają się do rzuconego kamienia do mieszkania). Powoli bohaterowie spektaklu zmuszani są okolicznościami do wyjazdu z Berlina, a warstwa rozrywkowa także wyraźnie słabnie (co zrozumiałe jest z uwagi na zaistniałe okoliczności).
Spektakl bez większego napięcia toczy się sennie do końca i mocno obniża loty po dynamicznej pierwszej części. Zaczyna nużyć jednostajna scenografia (na przemian scena kabaretu i spuszczane na scenę framugi drzwi zmieniające scenę w wynajmowane pokoje), aktorzy także nie przekonują i nie oddają dramatyzmy sytuacji – przeciętny Weber. Szczepaniaka na scenie jest co raz mniej i największy atut przedstawienia przesiaduje za kulisami. Przedstawienie próbuje ratować Anna Gorajska urozmaicając postać Sally, ale także powoli tonie w przeciętności.
Może jednak Teatr Dramatyczny nie jest miejscem na musicale? A może poprzeczka postawiona przez film została za wysoko zawieszona?
Z drugiej strony fani musicalu mogą być zadowoleni, bo tańca jest dużo (praktycznie co druga scena), jest kolorowo i atrakcyjnie.
Cabaret – zapis z próby spektaklu
reżyseria: Ewelina Pietrowiak
scenografia i kostiumy: Katarzyna Nesteruk
choreografia: Artur Żymełka
OBSADA
Mistrz Ceremonii: Krzysztof Szczepaniak
Sally Bowles: Anna Gorajska
Cliff Bradshaw: Mateusz Weber
Fräulein Schneider: Agnieszka Wosińska
muzycy: Urszula Borkowska / Mateusz Dębski – fortepian Marcin Świderski / Mariusz Mielczarek – saksofony, klarnet Tomasz Kirszling / Filip Mazur – trąbka Tomasz Dworakowski / Michał Tomaszczyk – puzon Wojciech Gumiński / Marcin Fidos – kontrabas Marcin Słomiński / Szymon Linette – perkusja
