Michał Turyk pisze o filmie Andrei Arnold z Sashą Lane w roli głównej i roli drogi w amerykańskiej kulturze.
Kolejny film urodzonej w Wielkiej Brytanii reżyserki, pisarki i aktorki Andrei Arnold. Reżyserowane prze nią wcześniej filmy Red Road (2006) oraz Fish Tank (2009), były bardo bardzo dobrze przyjęte przez publiczność i zdobyły nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej BAFTA oraz na Festiwalu w Cannes. American Honey również został doceniony przez te dwie instytucje.
W roli głównej została obsadzona debiutantka, ur. w 1995 r. w Teksasie Sasha Lane córka Afro-Amerykanina i Nowozelandki o europejskich i maoryskich korzeniach. Aktorka o bardzo ciekawej urodzie, która idealnie pasuje do obrazu współczesnej Ameryki, jaki kreśli przed nami reżyserka.
W roli drugoplanowej towarzyszy jej Shia LaBeouf.
Ten film ratuje reputację aktora. Ostatni film w którym grał główną rolę Man Down z 2015 r. w Wielkiej Brytanii zarobił w pierwszym tygodniu od premiery tylko siedem funtów (cena jednego biletu do kina) i tym samym zostanie zapisany w Księdze Rekordów Guinnesa jako najmniej zarabiająca produkcja świata.
W filmie wystąpiła też Riley Keough, najstarsza wnuczka Elvisa i Priscilli Presley.
Droga
American Honey dzieje się współcześnie w USA. Jest to klasyczny film drogi.
W amerykańskiej kulturze droga od zawsze zajmowała ważne miejsce. Ojcowie założyciele i pierwsi osadnicy przemierzali dzikie stepy Ameryki w poszukiwaniu wolności i dogodnego miejsca do życia. Południe USA przemierzał Huckleberry Finn szukając wolności dla swojego czarnego przyjaciela. Za czasów wielkiego kryzysu USA w wagonach towarowych przemierzali trampowie w pogoni za chlebem. W 1951 r. Beatnik Jack Kerouac napisał W drodze – jedną z najważniejszych powieści amerykańskich. Mniej więcej w tym samym czasie, w drogę wyruszył dziennikarz Hunter S. Thompson którego listy z podróży (The Fear and Loathing Letters) posłużyły w 1998 r. Terremu Giliamowi do nakręcenia Las Vegas Parano (Fear and Loathing in Las Vegas). W 1969 r. w filmie Swobodny jeździec (ang. Easy Rider) w poszukiwaniu wolności wyruszył na motocyklu Dennis Hopper razem z Peterem Fondą. W 1971 r. filmie Znikający punkt (ang. Vanishing Point) za kierownicę białego Dodge’a Challengera 440 R/T wsiadł niejaki Kowalski (w tej roli Barry Newman), tylko po to, żeby w poczuciu nieskrępowanej wolności ruszyć przed siebie i pod prąd społeczeństwu. W 1990 r. Nicolas Cage w filmie Dzikość serca (ang. Wild at hart) zakłada kurtkę z wężowej skóry i ucieka ze swoją dziewczyną przez Amerykę w poszukiwaniu sprawiedliwości, wolności i amerykańskiego stylu życia. I tak dalej, i tak dalej.
Wszystkie te historie mają wspólny mianownik- poszukiwanie wolności, poczucia wspólnoty, celu dla którego warto żyć i lepszego jutra. Podróż ma wymiar kontrkulturowy, przedstawia te część życia, o której porządni ludzie nie rozmawiają. Droga jest symbolem, który ma służyć do redefiniowania ram społecznych i światopoglądowych, kiedy stary model się wyczerpał, a nowy jeszcze się nie skrystalizował.
Film
Film zaczyna się od wymownej sceny kiedy osiemnastoletnia Star (Sasha Lane) razem z młodszym rodzeństwem szuka jedzenia na śmietniku.
Próbując złapać autostop do domu, nawiązuje kontakt z Jake’m (Shia LaBeouf) przewodnikiem zbuntowanej grupy nastolatków tzw. białych śmieci (ang. white trash), czyli biedoty amerykańskiej.
Star dołącza do grupy uciekając przed biedą i ojcem który wykorzystuje ją seksualnie. Na pozór zbuntowana grupa okazuje się być zorganizowanym patologicznym zespołem sprzedażowym. Psychopatyczną szefową wyrzutków jest Krystal (Riley Keough). Krystal zatrudnia młodych ludzi do sprzedaży prenumeraty czasopism, których w dobie Internetu już nikt nie czyta. Star nawiązuje z Jake’iem intymną relację, którą stara się zburzyć Krystal, roszcząc sobie prawo własności do wszystkich członków jej zespołu. Nastolatki busem przemierzają USA, sprzedają ludziom prenumeraty, które ich nie interesują. Napędzani i motywowani do działania przez wszelkie dostępne używki i wytwory współczesnej pop kultury, co rano ruszają do pracy, kłamstwem i podstępem wyłudzają od ludzi pieniądze.
Ja
Moim zdaniem jest to karykatura współczesnego liberalnego kapitalizmu, w którym szef jest twoim panem, a jedyną obowiązującą zasadą jest to, że musisz mu przynieść pieniądze, inaczej czeka Cię kara. Krystal każe słabych pracowników podczas Nocy Pierdoły, kiedy to dwóch najsłabszych członków zespołu jest poniżanych i zmuszonych do walczenia ze sobą wręcz. Pozbawione perspektyw i poszukujące wspólnoty nastolatki podporządkowuję się szefowej i poddają wyzyskowi.
Andrea Arnold pokazuje, że USA, a z nimi my wszyscy, znajdują się w momencie który potrzebuje redefinicji systemu wartości. Stary model wychowania i funkcjonowania w świecie się wyczerpał i musi nadejść nowy.
Gorąco polecam.
