Cokolwiek by to nie znaczyło, to miejsce przeznaczone dla miłośników sportów wodnych, słońca i plaży.
Przy południowej części ulicy Bardowskiego 24, w dzielnicy Targówek, znajduje się sztuczne jezioro, tzw. Zalew Bardowskiego.
Zbiornik ma dwa hektary powierzchni, miejscami do dwóch metrów głębokości, a pobliski Kanał Bródnowski zasila go w wodę. Wraz z jeziorem wokół powstały tereny rekreacyjne, a na nich place zabaw, sanitariaty, tor dla rolkarzy, skatepark, przystań dla kajaków, wieża widokowa ze ścianką wspinaczkową, natryski i plaża. Przetarg na budowę rozpisano w sierpniu 2013 roku, a jej koszt wyniósł 15 milionów złotych, które Targówek pozyskał w ramach rekompensaty za rozbudowę Zakładu Unieszkodliwiania Stałych Odpadów Komunalnych na Utracie.
Realizacja inwestycji zaczęła się w lipcu 2014 i miała się zakończyć w czerwcu 2015 roku, ale prace przedłużyły się ze względu na błąd w projekcie wieży widokowej – ostatecznie jezioro otwarto 1 lipca bez wieży, którą uruchomiono w późniejszym terminie.
Z braku pomysłów na prowadzenie tam rekreacyjnej działalności urzędnicy ogłosili konkurs na najemcę i operatora terenu, który podpisał z urzędem dzielnicy umowę na 3 lata i teraz uruchamia różne atrakcje by przyciągnąć publiczność.
Otwarcie
Otwarcie skimparku zaplanowano na 1 lipca.
W godz. 10:00 – 21:00 będzie można tam testować 40-metrowy tor do ślizgania się na deskach. Do dyspozycji będą też deski testowe.
Gdzie?
- Elsnerów na Targówku
- ul. Bardowskiego 24
Dojazd:
- Samochodem z Centrum około 20 min. Na miejscu ponad 100 miejsc parkingowych.
- Autobus 170 , kierunek Elsnerów
Nazwa
Słowo skim w języku angielskim oznacza „ślizgać się po powierzchni”, „muskać” ale też „zbierać śmietankę”. Czyli, ten cały skimpark, to miejsce gdzie ludzie na deskach ślizgają się po powierzchni wody. Zazwyczaj, ponieważ bywają różne urozmaicenia do wykonywania trików, czyli sztuczek, podobnie jak na deskorolce.
Zdjęcie na okładce artykułu pochodzi z kolekcji SkimCity, które zaprasza na otwarcie.
A WakeFarma?
Cóż, miejsce gdzie się można dobudzić lub pobudzić. Jednak chodzi przede wszystkim o rekreację i wypoczynek
Patron ulicy i zalewu
Piotr W. Bardowski, ps. „Jeż”, „Miłkowski”, „Rosjanin” (ur. 1846 w Sankt Petersburgu, zm. 28 stycznia 1886 w Warszawie) – sędzia pokoju, rosyjski działacz ruchu rewolucyjnego, współpracownik Pierwszego Proletariatu i Narodnej Woli.
Urodził w się w rodzinie szlacheckiej. W 1866 ukończył wydział prawa na uniwersytecie w Sankt Petersburgu. Po ukończeniu studiów, do 1875 pracował w Petersburgu jako pomocnik sekretarza, a następnie jako sekretarz Komisji Likwidacyjnej I Wydziału, 3 Departamentu Senatu Rządzącego. W tym czasie pozostawał pod wpływem „narodników”. Jego brat Grigorij był znanym obrońcą narodników w głośnych procesach politycznych.
W 1875 roku, na własne życzenie przeszedł do pracy sądowniczej. Przybył do Płocka jako sędzia sądu okręgowego. Popadł w konflikt z miejscowym oddziałem żandarmerii ponieważ wraz z innymi pracownikami sądu wysłał kondolencje rodzinie zmarłego radykalnego poety Mikołaja Niekrasowa.
W 1880 roku został przeniesiony do Warszawy, gdzie został sędzią pokoju pierwszego cyrkułu. Zajmowane stanowisko pozwoliło mu na wypełnianie roli łącznika między środowiskami rewolucyjnymi w armii rosyjskiej stacjonującej w Królestwie kongresowym a działaczami ruchu Narodnaja Wola w Rosji. Poprzez sędziego pokoju Michaiła Dobrowolskiego, wraz z żoną Natalią Poll nawiązał współpracę z Socjalno-Rewolucyjną Partią „Proletariat”. Od 1883 jego mieszkanie służyło jako lokal partyjny.
W jego mieszkaniu znajdowały się sekretariat i archiwum partii. Z ramienia Komitetu Centralnego założył kółko rewolucyjne wśród oficerów twierdzy modlińskiej. Był autorem „Odezwy do oficerów”, oraz artykułu w 5 numerze pisma „Proletaryat”.
W kwietniu 1884 roku policja wpadła na trop lokalu konspiracyjnego. Od tej pory był śledzony. Został zadenuncjowany przez chorego psychicznie Agatona Zagórskiego, wskutek czego dokonano u niego 10 lipca 1884 roku rewizji znajdując szereg nielegalnych wydawnictw, listy składek oraz pisany jego ręką list do żołnierzy. Wskutek zasadzki w jego mieszkaniu, aresztowano Stanisława Kunickiego, Zofię Płaskowicką-Dziankowską i M. Formińskiego. Na wniosek prokuratora z 12 marca 1885 został przekazany sądowi wojskowemu.
Podczas procesu 29 działaczy I Proletariatu, wyrokiem z 20 grudnia 1885 roku skazany na karę śmierci (najpoważniejszym oskarżeniem było autorstwo rewolucyjnej odezwy do oficerów rosyjskich) i 28 stycznia 1886 roku stracony razem z Janem Pietrusińskim, Stanisławem Kunickim i Michałem Ossowskim na stokach Cytadeli Warszawskiej.
