Rozstanie

Scena Tańca Studio 2017 – odsłona VIII: „Róbmy miłość, a nie wojnę!” cz. 4: Rozstanie w dniach 19 grudnia 2017 – 21 grudnia 2017w Teatrze Studio.

Grudniowy przegląd zamyka czwartą odsłonę projektu kuratorskiego Anny Królicy i Adama Kamińskiego Róbmy miłość, a nie wojnę!, stąd podtytuł: Rozstanie, które jest też naturalnym etapem relacji miłosnych.

Jak zapowiadają kuratorzy:

grudniowy program jest skupiony na prezentacjach spektakli artystów sceny niezależnej młodego pokolenia. To przede wszystkim małe, wyraziste formy solowe oraz dwie prace zespołowe. Zobaczymy najnowsze prace: Pawła Sakowicza, Przemka Kamińskiego, Wojciecha Grudzińskiego (propozycje solowe, ostatnia z gościnnym udziałem innych artystów), Liwii Bargieł oraz polską premierę spektaklu Jungle Pink Mama Theatre, odnoszącą się do ery kolonializmu (spektakle grupowe). Temat szeroko rozumianego rozstania przewija się również w zaproszonych przez nas przedstawieniach, bywa rozumiany jako odejście od pewnego dyskursu, czy sposobu bycia/życia.

Przemek Kamiński w swoim Pharmakon (it radiates) łączy refleksję nad pharmakonem (jednocześnie lekiem i trucizną), z kolorem niebieskim – tak ważnym w refleksji o sztuce wizualnej. Kamiński tworzy tu sensualne, subtelne obrazy, grające z percepcją widza. Niebieski to kolor przyjaźni: podarowanie niebieskiego kwiatu symbolizuje duże znaczenie przyjaźni dla obdarowującego. Przy okazji warto wspomnieć jeden z najbardziej osobliwych dramatów dokumentalnych Dereka Jarmana – Blue, czyli serii obrazów w całości składających się z błękitnego ekranu. Tak pisała o nim Joanna Roszak:

Błękit jest uniwersalną miłością, w jakiej kąpie się człowiek. Raj na ziemi. Moja siatkówka jest odległą planetą. Błękit przekracza ponurą geografię ludzkich ograniczeń.

Twórczyni spektaklu Szron/Frost, Liwia Bargieł, zabiera widza w podróż po baśniowej, sennej krainie absurdu.Natomiast Wojciech Grudziński w pracy PAX zastanawia się nad fenomenem spędzania wolnego czasu przez ludzi w sklepach Ikea. Stara się przy tym stworzyć choreografię seryjności i multiplikacji.

Paweł Sakowicz w solo Jumpcore mierzy się z legendą Freda Herko, tancerza i pianisty, aktora pierwszych filmów Andy’ego Warhola. Ambitny, utalentowany artysta uważał, że zajął się tańcem zbyt późno, aby osiągnąć kunszt i szybkość w ruchu – to coś wyjątkowego, co stanowiłoby siłę przekazu jego sztuki. Jego ostatni, swoisty performans zakończył tragicznie. Warhol nie mógł odżałować, że Herko nie uprzedził go o zamiarze samobójstwa. Tak cudownie byłoby to sfilmować: piękny mężczyzna tańczy nago na parapecie przy dźwiękach Mszy Koronacyjnej Mozarta, by po chwili skoczyć z piątego piętra!

Pink Mama Theatre w spektaklu Jungle kreuje na scenie wizję świata wolnego od ludzi, gdzie natura wygrywa z kulturą. Jednak to tylko chwilowe rozstanie z materią, gdyż i tutaj, w otchłani, miejscu być może nieistniejącym, ludzie próbują zmartwychwstać, spotkać się ze sobą i odzyskać swoje człowieczeństwo.

Przypominamy, że poprzez projekt Róbmy miłość, a nie wojnę! pragniemy mówić o uczuciach i odwołujemy się do refleksji Rolanda Barthesa, którą otwiera on Fragmenty dyskursu miłosnego: dyskurs miłosny jest dzisiaj nadzwyczaj samotny.

Tytuł naszego programu odwołuje się również do pacyfistycznego hasła związanego z marszem pokojowym w 1965 roku przeciwko wojnie Stanów Zjednoczonych z Wietnamem. Hasło to zostało stworzone przez aktywistów, a następnie przejęte przez hipisów. Antymilitarny charakter jest dla nas istotnym punktem odniesienia, wyrazem prostego pragnienia, aby zamiast wojować, dostrzegać wokół siebie piękno, a jeśli już walczyć, to z własnymi uprzedzeniami wobec Innego.

Wybieramy miłość jako afirmację samego siebie, Innego i sposób na życie. Interesuje nas ona także jako przejaw wolności w decydowaniu o tym, jak chcemy kochać”.