Komunia

Film dokumentalny w reżyserii Anny Zameckiej nagrodzony na Warszawskim Festiwalu Filmowym już na ekranach kin w regularnej dystrybucji.

Na głowę dopiero nastoletniej Oli spadły wszystkie rodzinne obowiązki. A nie jest to wymarzona sytuacja: autystyczny brat Nikodem przygotowujący się do tytułowej komunii, nieodpowiedzialny ojciec i trudne relacje z mieszkającą osobno matką. Dziewczyna (oglądając film lepiej pasuje nawet określenie „dojrzała kobieta”) nie poddaje się i za cel stawia połączenie rodziny. Żyje nadzieją, że uda się ściągnąć matkę do domu. Pretekstem do spotkania jest właśnie uroczystość komunii świętej, do której przygotowanie jest utrudnione ze względu na niepełnosprawność brata.

Siłą tego filmu jest ukazanie prawdziwego życia, realnych postaci i konieczności dramatycznych wyborów. Niestety polska codzienność to nie tylko kolorowy świat podwarszawskich domów z ogrodami i dobrze płatnych etatów w korporacji. Nawet w samym sercu Warszawy życie częściej wygląda tak jak w dokumencie Zameckiej. Reżyserka, może dlatego że interesuje się głównie dziennikarstwem, potrafi wydobyć ze swoim bohaterów naturalne wypowiedzi. Ukazanie przygotowania Nikodema do testów przedkomunijnych jest na wskroś wzruszające. Także bezsilność w kontaktach z rodzicami – ludźmi nieodpowiedzialnymi ,zupełnie odwraca naturalną kolej rzeczy: w filmie Zameckiej to 14 letnia Ola wychowuje rodziców, a nie odwrotnie.

Film został już doceniony na Warszawskim Festiwalu Filmowym wygrywając konkurs dokumentalny, a także przez jury Tygodnia Krytyki Festiwalu Filmowego w Locarno. Ale to nie jest film, który może zachwycać jedynie jurorów i ludzi branży filmowej. To film dla każdego, bo takie rodziny jak ta Oli żyją dookoła nas, mimo że niektórzy próbują tego nie dostrzegać.

Ale też nie ma się co bać przygnębiającej warstwy tego filmu, bo ma w sobie pewną domieszkę humoru, a może nawet optymizmu. Zresztą czyż może być coś bardziej pozytywnego od rezolutnej i zaradnej życiowo 14-latki?