Żeby wyjść z narkomanii trzeba być mistrzem świata, trzeba być Najlepszym. Rewelacyjny film reżysera Bogowie.
Jerzy Górski był dobrze zapowiadającym się kolarzem. Jednak presja apodyktycznego ojca i szarość otoczenia w Legnicy lat 70-tych sprawiła, że stoczył się na dno. Poznajemy go w filmie w reżyserii Łukasza Palkowskiego („Bogowie”) w 1979 roku podczas włamania do apteki. Do ćpania wciąga poznaną ładną dziewczynę Grażynę, córkę milicjanta, co dodatkowo potęguje problemy młodego chłopaka. Początkowo zakochani spędzają czas na imprezowaniu i słuchaniu dobrej muzyki i niewinnym ćpaniu, ale z czasem narkotyczny nałóg zamienia ich w ludzkie wraki. Po kolei wykruszają się w młodym wieku koledzy z otoczenia. Górski raz po raz ląduje w szpitalu, a w końcu w więzieniu. Klasyczny historia ćpuna. Ze smutnym, przewidywalnym końcem …
Jeżeli ktoś nie zna historii Jerzego Górskiego to lepiej się z nią zapoznać dopiero po obejrzeniu filmu Palkowskiego, by w pełni emocjonować się kolejnymi zakrętami życia tego młodego człowieka. Scenariusz filmu stworzony przez Agathę Dominik i Macieja Karpińskiego na podstawie powieści dziennikarza Łukasza Grassa jest ekscytujący i obfitujący w huśtawkę nastrojów. Celowo zbytnio przekoloryzowany i odbiegający od wielu faktów z biografii Górskiego, ale trudno mieć pretensje o pewne nieścisłości w filmie, w którym najważniejszymi (rewelacyjnie nakręconymi dodatkowo) scenami są rozmowy bohatera z własnym odbiciem w lustrze.
Jeżeli ktoś obawiał się, że Palkowski będzie reżyserem jednego filmu, to po obejrzeniu historii Jerzego Górskiego może zmienić zdanie. Pod wieloma względami bowiem „Najlepszy” to film jeszcze lepszy.
Przede wszystkim strzałem w dziesiątkę była obsada w głównej roli Jakuba Gierszała, aktora młodego pokolenia bardzo starannie dobierającego role (chociażby ostatnio bardzo ciekawy film Pomiędzy słowami). Rola Górskiego była niezwykła trudna, nawet fizycznie, a Gierszał poradził sobie z nią koncertowo. W pierwszej fazie filmu pomaga mu w tym znakomita charakteryzacja. Trzeba jednak uprzedzić widzów, że jest ona tak dobra, a rzeczywistość ćpuna ukazana tak szczegółowo, że niektóre fragmenty są dla widza trudne do oglądania (niech nikogo nie zmyli zwiastun – pierwsze pół godziny to jest prawdziwy obraz narkomani). Palkowski czuje ten problem i w dalszej części uwypukla również bardziej komediowe elementy, których głównym orędownikiem jest znakomita rola Arkadiusza Jakubika.
Aktorstwo w tym filmie stoi na tak wysokim poziomie, że osobny akapit należałby się jeszcze kilku wielu aktorom: świetne role kobiece Anny Próchniak i Kamili Kamińskiej, znakomite drugoplanowe: Adama Woronowicza i Janusza Gajosa, a nawet trzecioplanowe: Magdaleny Cieleckiej, Artura Żmijewskiego, Szymona Piotra Warszawskiego i Tomasza Kota. To oczywiście wytrawni aktorzy, ale Palkowski potrafi z nich wyciągnąć maksimum odpowiednio rozkładając akcenty.
Pozostałe elementy kunsztu filmowego: zdjęcia (Piotr Sobociński jr), muzyka (Bartosz Chajdecki), montaż (Jarosław Barzan) sprawiają, że ta bardziej sportowa część filmu Pakowskiego jest wprost ekscytująca.
Ale i tak wszystko sprowadza się do walki postaci Jakuba Gierszała z samym sobą:
bo narkoman nie może cofnąć się nawet o milimetr, gdyż każdy taki ruch może go z powrotem rzucić w otchłań, z której już nie ma powrotu.
Nic dziwnego, że Najlepszy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni wygrał głosowanie publiczności i był najdłużej oklaskiwaną produkcją. Kinowy sukces frekwencyjny ma również gwarantowany.
