Burza w Soho

W Teatrze Soho na warszawskiej Pradze (popularna lokalizacja – Mińska 25) „Burza” w reżyserii Igora Gorzkowskiego.

Słynna i co raz bardziej uznawana (nawet przez niektórych za najlepszą) sztuka Szekspira została wystawiona w skromnych warunkach.

Scena Studia Teatralnego Koło i Teatru Ochoty mieszcząca się na terenie Soho Factory ma ograniczone możliwości. Stąd adaptacja Szekspira (trwają spory o klasyfikację tego dzieła, było uznawana za komedię, ale obecnie częściej jest określana jako romans – a tak naprawdę używając nomenklatury filmowej to można ją sklasyfikować dramat, albo nawet thriller) skrojona jest na możliwości skąpej scenografii oraz około stuosobowej publiczności.

Nacisk położono na wybrane postacie „Burzy”. W spektaklu Gorzkowskiego ograniczona je do pięciu aktorów, podczas gdy w oryginalnej sztuce jest kilkunastu. Początkowo na pierwszym planie jest Prospero – wygnany książę Mediolanu – grany, bardzo elegancko, przez Henryka Talara. Wchodzi on w interakcję z córką Mirandą (na zmianę w spektaklu występują Wiktoria Gorodeckaja i Maria Pawłowska). Powoli jednak scenę dominuje swoją postacią duch Ariel (Bartłomiej Bobrowski na zmianę z Bartoszem Mazurem) – ta rola została u Gorzkowskiego bardzo uwypuklona, co w dużej mierze wyróżnia jego wizję sztuki Szekspira. Pozostałe dwie postacie są wprowadzane po pewnym czasie: Kaliban – jedyny mieszkaniec wyspy przed katastrofą (Wiktor Korzeniewski) i Ferdynand – syn króla Neapolu (Mateusz Rusin / Marcin Korcz / Kamil Przystał).

Ograniczone możliwości sceniczne nie stanowią przeszkody dla reżysera. Wręcz przeciwnie – w tak kameralnej przestrzeni i przy zredukowaniu postaci, tekst Szekspira wybrzmiewa nadzwyczaj wyraźnie i ponadczasowo. Gorzkowski pokazał, że nie trzeba kilku godzin żeby oddać główne tezy tej sztuki i zainteresować widza.

„Burza” w Soho Factory ma też swój specyficzny wydźwięk. Przedstawienie pozbawione tradycyjnych w wielkich teatrach wygód (wnętrza, fotele, obsługa itp.) jak ulał pasuje do niedogodności bohaterów spektaklu. Przyzwyczajeni do wygód w swoich pałacach (Miranda już nawet nie pamięta jaką miała służbę) trafiają na wyspę, gdzie muszą sobie radzić, żeby nie tylko żyć wygodnie, ale żeby zaspokoić swoje podstawowe życiowe potrzeby.

Warto się udać na Mińską na ten spektakl. Jak ktoś dawno nie był to będzie dodatkowo zauroczony zmianami, jakie to miejsce dotknęły na przestrzeni ostatnich lat. Z zaniedbanych terenów poprzemysłowych powstał kompleks klubów, restauracji, loftów ze specyficznym klimatem, ale także z pomysłowymi rozwiązaniami architektonicznymi. Po spektaklu warto pospacerować i odkryć nowe oblicze tego miejsca.

• Adaptacja i reżyseria: Igor Gorzkowski
• Scenografia: Joanna Gawrońska
• Kostiumy: Magdalena Dąbrowska
• Muzyka: Piotr Tabakiernik
• Dramaturgia ruchu: Iwona Pasińska
• Produkcja: Katarzyna Krapacz
• Asystent reżysera: Olga Stefańska
• Realizacja scenografii: Jan Mirecki, Leszek Piątkowski
• Asystent kostiumologa: Monika Wójtowicz, Mateusz Jakubczak
• Konsultacje lingwistyczne: Małgorzata Nabiałek
• Pomoc techniczna: Magdalena Adamczyk, Marcin Sałyga, Marcin Chojnacki