Kartograf

O Warszawie i tragicznej historii okupacji w hiszpańskim spektaklu w ramach Festiwalu Singera.

Hiszpanka Blanca ze swoim mężem przyjeżdżają do Warszawy aby odkryć historię na podstawie mapy. Tajemnicza postać kartografa przewija się we wspomnieniach z czasów tragicznych: podzielonego miasta, wyznaczonego getta, ludzkich tragedii. Na mapie to tylko linie i wzmianki, w realnym życiu to była walka o przetrwanie, zachowanie ludzkiej godności.

Spektakl jest zbudowany na szablonie rozmowy dwójki aktorów, jednak obejmuje szeroki zakres czasowy. Liczne retrospekcje, wspomnienia, przywoływane nagrania radiowe (jest nawet kultowy dla kibiców piłkarskich Jan Ciszewski). Zastosowano bardzo ograniczone instrumenty wyrazu teatralnego, ale dzięki temu idealnie współgrają z wydźwiękiem opowiadanej historii.

Już sama scenografia i kolorystyka jest znamienna. Czerwień nierozerwalne kojarząca się z Hiszpanią, a jednocześnie z krwawą historią okupacyjnej Warszawy i tłumionymi z zajadłością i bezwzględnością powstaniami w Getcie i Warszawskim.

Siłą przekazu jest aktorstwo. Znana z filmów Pedro Almodovara („Volver” i „Przerwane objęcia„) Blanca Portillo potrafi całą skalę tragedii Warszawy w trakcie wojny zobrazować bez rekwizytowym porównaniem ciężaru spisu mieszkańców, przed i po okupacji. Partneruje jej stonowany, wyrazisty José Luis García Pérez.

Prezentacja „Kartografa” podczas warszawskiego Festiwalu Singera było nie lada wyzwaniem. Co prawda spektakl jest kameralny i nie wymaga dostosowania scenicznego. Jednak szybkie dialogi wymuszają precyzyjne tłumaczenie. Czytanie napisów nie jest zbyt komfortowym sposobem odbioru przedstawienia teatralnego. Zapewne dla osób znających język hiszpański wrażenia były jeszcze pełniejsze.